ROZDZIAŁ VI

ODROBINA WYTCHNIENIA

                                                                                 „Ludziom przydałby się czasem

                                                                                      dzień wolny od życia.”

                                                                                                                         Św. Augustyn

         „Piibiiiiibb!!!”. 

No, wreszcie przyjechał! Zrywam się słysząc autokarowy klakson. Ciacho macha do mnie z daleka i przywołuje do siebie. 

- Cześć mała! - buziak w policzek

- Cześć Ciacho.

Pomaga mi z bagażem i już jestem w środku siedząc w pierwszym rzędzie foteli. Jedziemy na południe, na Sycylię a konkretnie do Palermo. Opowiadam koledze moje dotychczasowe przygody na co ten;

- Może znajdziemy ci jakąś pracę w Palermo...

- Może... Ale raczej wolałabym nie pracować na południu. Z doświadczenia wiem, że tam mało płacą i często oszukują.

- Mało płacą?! – dziwi się Ciacho – Moja znajoma pracowała ostatnio w Kalabrii u takiej rodziny. Wiesz, zajmowała się domem...

- Wiem. To samo co wakacje robi moja matka. Też w Kalabrii zresztą.

- No i wiesz ile ona sobie zarobiła?

- Ile? - pytam zaskoczona, że ktoś w tym regionie może faktycznie dużo zarobić

- 500 euro na miesiąc! Wyobrażasz to sobie?!

- Tak. Moja matka też mniej więcej tyle tam bierze za miesiąc.

- No i alegancko! - Ciacho mruga do mnie z uśmiechem

Zawsze wyróżniał się swoimi powiedzonkami, przekręceniem wyrazów. Najciekawsze jest to, że od tego dwie głowy niższego ode mnie, łysego i chuderlawego facecika biorą przykład inni kierowcy po fachu, zapożyczając od niego różne frazy. No i oczywiście cały czas wcina ciastka.

- Przepraszam, ale dla mnie 500 euro to trochę mało.

- Mało?! – Ciacho unosi brew – To przecież około 2.000 zł.! To jest mało?!

- Powiem ci tak; gdybym zarabiała tyle w Polsce, to byłabym zachwycona ale jadąc na zachód do kraju, w którym są inne realia niż u nas, spodziewam się zarobić trochę więcej. – tłumaczę spokojnie – Nie zamierzam przeliczać włoskich pensji na złotówki i być zachwycona, iż zarabiam minimalnie więcej niż biedny Polak w kraju. Mam zamiar zarobić na studia i chociaż na pierwszy miesiąc wynajmu mieszkania.

- Ale jakbyś pracowała tak jak ta moja znajoma to odpadłby ci wikt i opierunek. Mieszkałabyś i jadła u tych ludzi.

- Dziękuję bardzo! Ja nie chcę czuć się jak niewolnik w czyimś domu. Jeśli mieszkasz u kogoś i tam pracujesz, to tak naprawdę pracujesz dwadzieścia cztery godziny na dobę. Nie wiem czy to jest warte swojej ceny.

- Ale przecież dla ciebie byłaby to idealna praca. – Ciacho broni swych poglądów pochłaniając ciastko za ciastkiem, ja staram sioębronić mojej wolności – Mogłabyś być na przykład nianią. Opiekowałabyś się tylko dzieckiem, jedzenie i spanie za friko i jeszcze byś zarobiła.

- Aha, tak przy okazji? Ciacho, mówisz tak jakbym nie miała co robić, dlatego zaryzykowałam życie i przyjechałam stopem do Włoch popiastować sobie cudze dziecko. Ja chcę przede wszystkim zarobić, ale nie każdym kosztem.

- Chcesz ciastko? - przerywa Ciacho

- A dziękuję, chętnie. - częstuję się

- Aleganckie, nie?

- Uhm... – chrupię pyszne ciastka i wyjaśniam dalej – Myślisz, że tylko opiekowałabym się dzieckiem?

- A co? Nie?

- Oczywiście dzieckiem przede wszystkim ale oprócz tego musiałabym pewnie zająć się domem, to znaczy; prać, prasować, sprzątać, gotować a wypłatę dostawałabym tylko za opiekę nad dzieckiem. W dodatku słyszałam, że włoskie dzieci nie należą do najgrzeczniejszych. Są dosyć rozpieszczane... Dzieciom wolno absolutnie wszystko a mnie, jako niańce, nie będzie wolno absolutnie nic. Oprócz tego często pojawia się problem zazdrosnej żony, której wydaje się, że mąż tylko czyha aby uwieźć młodą nianię. Nie Ciacho, ja naprawdę nie chcę takich problemów. Mam na to za słabe nerwy.

- Więc co zamierzasz?

- Poszukać jakiejś pracy w restauracji lub barze. Wolę być dziesięć godzin kelnerką a potem przespać się chociażby gdzieś na zapleczu niż być nianią i gospodynią domową przez dwadzieścia cztery godziny na dobę za mniejsze pieniądze. Poza tym we włoskich restauracjach pracownicy mogą jeść do woli więc problem wyżywienia odpada.

- A propos, pewnie jestes głoda. Zjesz coś?

- Nie, dziękuję. Nie trzeba.

- To ci coś zrobię.

Ciacho otwiera lodówkę ukrytą w pulpicie koło kierowcy, wyciąga chleb, masło, pomidory i zaczyna kroić.

- Takich kanapek jak ja robię, to nikt nie robi! Zobaczysz! Tutaj wszyscy proszą żebym im zrobił kanapki, bo sami nie potrafią. Prawda, Adam?

- Prawda. – odzywa się kierowca siedzący akurat za kierownicą – Skoro już robisz, to zrób mi też.

- Ha! Widzisz Marta? Nie mówiłem...?

Ciacho podaje mi kanapki i siada koło mnie. Prawdę mówiąc, to byłam już nieziemsko głodna ale głupio było mi powiedzieć.

- A może jakiś filmik puścimy, co?

- Super! A co macie?

- Tylko aleganckie filmy.

Ciacho puszcza film, potem drugi i trzeci i tak do wieczora. Potem czas na sen. Wreszcie czuję się ciepło i bezpiecznie.

Rano znów kanapki, filmy i paplanie o niczym. Od czasu do czasu oczywiście robimy postoje. W takiej atmosferze dojeżdżamy do Palermo. Po wysadzeniu ostatnich pasażerów jedziemy umyć autokar. Nie miałam pojęcia, że ludzie aż tak brudzą...

- Dobra. Zrobione! – mówi Ciacho chowając miotły do schowka – Jedziemy teraz na bazę.

Jak się okazało, baza to nic innego jak zwykły, polski punkt sprzedaży biletów autokarowych.

- To jest Marta, Asiu. – Ciacho wskazuje na mnie ręką – Przyjechała z Polski do Włoch autostopem.

- Żartujesz?! – dziewczyna patrzy ze zdziwieniem najpierw na Ciacha potem na mnie – Aśka jestem. – uścisk dłoni

Aśka sprzedaje bilety właśnie w tym punkcie. Udziela informacji itp... Bardzo ładna dziewczyna. Nie za wysoka, nie za niska, ładna figura i ładna buzia. Oczywiście dziwi się, że przyjechałam autostopem i o wszystko wypytuje.

- Ja myję się pierwszy! - krzyczy Adam i wchodzi na zaplecze

- Mamy tutaj prysznic. – tłumaczy Ciacho – Zawsze się tutaj odświeżamy. Po Adamie ja szybko skoczę a potem ty się umyjesz, bo pewnie będziesz dłużej.

- Ok. - odpowiadam

Po prysznicu świat lepiej wygląda. Wychodzę z zaplecza z mokrymi włosami i słyszę;

- Mamy dla ciebie pracę, Marta!

- Co? Jaką?

- Była tu niedawno u mnie taka kobieta i mówiła, że potrzebuje kelnerki do pracy ale w Rzymie. – tłumaczy Asia

- W Rzymie? Świetnie! O to mi właśnie chodzi!

- Tak. Dobrze, że sobie przypomniałam. Zostawiła wizytówkę z numerem telefonu. Masz, zadzwoń. Tu jest budka telefoniczna.

Podekscytowana wykręcam numer z wizytowki.

- Halo? - odzywa się kobiecy głos w słuchawce

- Dzień dobry. – mówię nieśmiało – Mam na imię Marta, dzwonię do pani w sprawie pracy. Podobno potrzebuje pani kelnerki. Czy to prawda?

- Tak, to prawda. - odpowiada kobieta - Nie jesteś Włoszką?

- Nie, jestem Polką.

- Ale znasz język włoski?

- No przecież rozmawiamy...

Czy ja mówię po chińsku?

- Czy masz jakieś doświadczenie?

- Tak. Byłam kilka razy kelnerką i barmanką właśnie we Włoszech.

- Hmm... Dobrze. Czy mogłybyśmy się spotkać w takim razie jutro o godzinie 15.00 na dworcu Tiburtina w Rzymie?

- Na dworcu Tiburtina?

- Tak. To dworzec kolejowy w Rzymie.

- Dobrze. 

- Żeby się szybciej znaleźć spotkajmy się w McDonaldzie obok przechowalni bagażu, dobrze?

- Dobrze.

- Wtedy sobie wszystko spokojnie omówimy. Zatem do zobaczenia.

- Do widzenia. Dziękuję.

No i po rozmowie.

- Mam być jutro o 15.00 na dworcu w Rzymie. - przekazuję informacje

- No! To super!

- Widzisz? Wszystko dobrze poszło.

- Gratuluję! - przekrzykują się jedno przez drugie

- Wysadzimy cię jutro na najbliższym autogrilu koło Rzymu. Ale o 05.00 rano. Dasz sobie radę?

- A mam wyjście? Jasne, że tak!

Żegnamy się z Aśką i wracamy do autokaru. Trzeba jeszcze tylko poczekać na pasażerów i można ruszać...

- Popatrz na tych. – Ciacho wskazuje na obściskującą się przed autokarem parę – Czemu ta dziewucha ryczy?

- Nie wiem. - odpowiadam przyglądając się ukradkiem

Dziewczyna może niezbyt piękna ale i nie brzydka. Młoda blondynka, cała czerwona od płaczu ściska i całuje dużo niższego i starszego od niej Włocha.

- Co ona w nim widzi? - zastanawia się Ciacho

- Nie wiem. - odpowiadam

Włoch nie reaguje tak dramatycznie jak Polka. Spokojny i opanowany coś tam do niej mówi popychając ją w stronę autokaru, który wypełnia się powoli pasażerami. Dziewczyna wnosi podręczny bagaż do autokaru i zaraz wybiega z płaczem w ramiona swego ukochanego.

- Idiotka. - komentuje Ciacho

Jej płacz słychać chyba w obrębie kilku kilometrów. Jak ranny zwierz...

- Może jest z nim dla pieniędzy a może imponuje jej to, że mieszka na Sycylii, ma ciemną karnacje i mówi melodyjnym językiem... – snuję ciche przypuszczenia

- Najdziwniejsze jest to, że prawie co tydzień oglądam takie obrazki.

- A może po prostu go kocha? - zastanawiam się głośno

- Eee... – Ciacho macha lekceważąco ręką – Może i go kocha ale z jakiego powodu?

- Nie wiem. Może jest po prostu fajny...

- Mało jest fajnych chłopaków w Polsce?! – zdenerwowany Ciacho staje na schodkach do autokaru – RUSZAMY! – krzyczy, siada za kółkiem i odpala silnik

Dziewczyna wreszcie wsiada odstawiając przy tym scenę godną filmu „Przeminęło z wiatrem” przy czym Scarlett O'Hara mogła by u niej pobierać lekcje dramatyzmu.

Jedziemy z powrotem znów oglądając filmy i gadając o coraz większej liczbie Polek wychodzących za Włochów....

Dlaczego tak się dzieje? Czyżby Polacy nie dbali o swoje kobiety? Z moich wieloletnich obserwacji wynika, że Włosi traktują swoje kobiety jak boginie. Ale najczęściej niestety tylko na początku. To jest tak;

Samiec wabi samicę wszelkimi sposobami; strojąc się w piękne piórka, skacząc koło niej, dostarczając jej wszystkiego, czego zapragnie, wcześniej niż ona sama o tym pomyśli. Wabi ją nie tylko swym strojem i spełnianiem zachcianek, ale i pozycją w stadzie. Jeśli ktoś był we Włoszech wie, że mężczyźni chodzą po tak zwanej passegia’cie, czyli deptaku, najczęściej trójkami. Jeden z nich zawsze idzie z przodu, przy czym pozostali dwaj lekko za nim niczym penis i dwa jaja. I właśnie ten penis jest samcem alfa, który dzięki swej pozycji w stadzie ma największą szansę na zwabienie upatrzonej samicy.

Poza tym w okresie godowym samce nawołują samice śpiewem, (wiadomo, że Włosi są bardzo muzykalni i rozśpiewani), a ostatnio także swym niechlujnym zachowaniem, (mówienie soczystych przekleństw w obecności dam swojego serca, wieszanie ramienia na jej barkach podczas spaceru, itp...)

Wydawałoby się, że samce pochodzące z południa Europy opanowały sztukę wabienia do perfekcji lecz zgodnie z ewolucją ich samice stają się coraz odporniejsze. Żądają więcej i więcej, mało przy tym dając od siebie, (oczywiście na pewno nie wszystkie. Mówię tu o MOICH obserwacjach). Dlatego włoskie samce przenoszą swe zainteresowane na nieświadome niczego samice z północy a konkretnie z północnego wschodu - krajów biedniejszych, gdyż im jest łatwiej zaimponować. Włoskim samcom odpowiada skromność północnowschodnich samic, brak zachłanności, (przynajmniej z pozoru), talenty kulinarne, opiekuńczość, pracowitość, małe wymagania, (przynajmniej na początku), a przy tym oryginalna uroda. Zaczynają więc powoli zarzucać swoją sieć... A północnowschodnie samice wpadają w nią jak śliwki w kompot, bo czują się niedoceniane przez swych północnowschodnich samców, którzy chwalą się, kto więcej wódy wypije i kogo ostatnio udało im się zmasakrować pod wpływem alkoholu.

Niedopieszczone i nierozumiane zwracają się ku samcom południowym, jako że ci dbają o kobiety, nie muszą pić do zabawy, nie są agresywni a i uroda inna (tzn. ciemna) też ma swoje znaczenie.

Lecz z czasem, po usidleniu północnowschodniej samicy, włoski samiec pokazuje swe prawdziwe oblicze, czyli przede wszystkim oblicze pana i władcy, („JA tu rządzę! Ty jesteś tylko dodatkiem!”). Skutecznie uświadamia północnowschodnią samicę, (i nie tylko, często włoskie samice też są traktowane w ten sposób), gdzie jest jej miejsce, tzn. w kuchni i z czym jej najlepiej do twarzy, tzn. z miotłą, ścierką i garnkami. Nie zamierza z nią omawiać domowego budżetu i innych ważkich spraw, bo i po co? To tylko kobieta... Do łóżka i tak wkrótce znajdzie sobie inną. Być może, dlatego północnowschodnie samice podświadomie wybierają stare włoskie samce, bo wiedzą, że taki będzie zachwycony młodą żoną, większe prawdopodobieństwo, że nie zdradzi i nie zostawi...

Po zalegalizowaniu związku jest już raczej za późno na przyznanie się do błędu i północnowschodnie samice, kontaktując się ze swymi rodzinami i koleżankami mówią, że wszystko jest w porządku i pięknie jak z bajki. Żeby zaś koleżanki bardziej zazdrościły zagranicznego męża, opowiadają, że włoski ogier nadal jest divino i w ogóle książę z bajki, a co?! Niech sobie myślą...

W ten oto sposób coraz więcej Polek i innych kobiet z północnowschodniej Europy wiąże się z Włochami. Może nie jest tak z każdą kobietą ale na pewno duża większość nie zdając sobie nawet z tego sprawy, podchodzi pod mój opis.

Taka jest moja teoria - RZEKŁAM!

- Yyy.. - mówi Ciacho - No właśnie!

- Tak to już jest, - kwituję - Cudze chwalicie, swego nie znacie...

Rozmowy, filmy, trochę snu i już stolica wita.

- Marta! – Ciacho budzi mnie w środku nocy szarpiąc za nogę – Jesteśmy już koło Rzymu. Zatrzymamy się na autogrillu, to poszukasz kogoś, kto jedzie do miasta.

- Łaaa... - ziewam - Dobrze.

- Pomogę ci.

Wychodzimy z autokaru i Ciacho podbiega do jakiegoś faceta, który akurat tankuje i w miarę swoich językowych możliwości, pyta go czy jedzie do Rzymu.

- Marta! – woła mnie – Ten jedzie do Rzymu! Spytaj go czy cię weźmie.

Trochę mi głupio, ale podchodzę do tego pana, przedstawiam mu siebie i po krótce moją sytuację i pytam czy mógłby mi pomóc. Mężczyzna się zgadza.

- Oczywiście. – mówi – Zawiozę cię na sam dworzec Tiburtina.

Żegnam się z Ciachem, który mimo awanturujących się pasażerów, „dlaczego stoimy, proszę pana?! Czy to przerwa? Nie? To, dlaczego nie jedziemy?!”, Pomaga mi przenieść bagaż i już siedzę w samochodzie Włocha jadącego do Rzymu. Przecież tam czeka na mnie praca...

Cdn...