ROZDZIAŁ IV (część trzecia)

        Kieruję się według wskazówek Adama, czekam na tramwaj, pytam tramwajarza, (żadnego pana w mundurze ni widu ni słychu) i zgodnie z planem wysiadam na dworcu.

Ale co to za dworzec... Przepiękny! Monumentalny! Powiedziałabym, że historyczny wręcz! Całość sprawia wrażenie jakby była wybudowana za czasów Hadriana.  Takie jest moje odczucie ale nie widzę jednego wyraźnego stylu architektonicznego. To chyba raczej taka mieszanka. Piękne, ogromne kolumny, rzeźbienia... Niesamowite! Pierwszy raz w życiu widzę taki dworzec. Ogromny, szary kolos. Nie wiem czy to przez noc, czy ma taki kolor w istocie. Stazione di Milano centrale.

Podchodzę do ogromnych drzwi. Zamknięte. Do licha! Czyli Adam nie żartował. Jak Włosi podróżują w nocy? Gdzie śpią bezdomni? Gdzie JA będę spała?

Gorączkowo rozglądam się po okolicy i coraz mniej ten dworzec mi się podoba. Na lewo od molocha widać jakiś park a raczej skwer z ławeczkami i fontanną. Przed samym dworcem kamienne ławki, latarnie i dość mało drzew.  Siadam na jednej z tych kamiennych ławek, patrzę w górę na groźny, dworcowy kolos i zastanawiam się co dalej. Po dłuższym namyśleniu dochodzę do wniosku, że najpierw zjem sobie rogalika od Adama.

Po ekspresowym wchłonięciu posiłku znów zaczynam myśleć o moim położeniu.  Myślę, myślę i powoli opadają mi powieki. Myślenie to jednak męcząca czynność. Położę się na tej ławce tylko tak na chwilę. Nie, nie zasnę. Będę czuwać. Tylko troszkę odpocznę w pozycji poziomej. Ooo... Właśnie tak... Kładę się na betonie z nogami podciągniętymi prawie pod brodę, z moim wysłużonym plecakiem pod głową i Igorem w ramionach. Tylko na chwilkę...

- Scusi signorina!

Nagłe szarpnięcie za ramię wyrywa mnie ze snu. Podnoszę się w jednej chwili jak rażona piorunem.

- O co chodzi? – pytam mężczyznę w średnim wieku, dość porządnie i czysto ubranego z teczką pod pachą – Stało się coś?

- Nie może pani tutaj spać. Tu jest niebezpiecznie.

No co ty nie powiesz...

- Przepraszam, jest pan z policji? – stoję przed nim na baczność i mrugam powiekami żeby się dyskretnie dobudzić

- Nie, ja tylko ostrzegam. Nie radzę tutaj spać. Kręcą się tu niebezpieczni ludzie.

- Dobrze, dziękuję. Zapamiętam.

- Proszę tutaj nie spać. – facet nie daje za wygraną – Dworzec to naprawdę niebezpieczne miejsce.

- Przecież wcale nie śpię. - mrugam silnie powiekami

- Proszę na siebie uważać. Tutaj takiej ładnej dziewczynie łatwo może się przydarzyć coś złego.- przybliża do mnie swą dziwnie uśmiechniętą twarz

- Dobrze, dobrze... Dziękuję za radę. Obiecuję, że nie będę spać – tylko sobie już idź – Czekam tylko na pociąg.

- Dworzec otwierają o szóstej rano.

- Oczywiście wiem. Specjalnie przyszłam wcześniej żeby się nie spóźnić na pociąg. Dziękuję za ostrzeżenie. Ja tylko czasem zamykam oczy kiedy o czymś myślę ale to nie znaczy, że śpię. Dziękuję i do widzenia.

- Do widzenia. Proszę na siebie uważać. – mówi i odchodzi oglądając się często przez ramię.

Gadka-szmatka. Tak jakbym nie wiedziała, że w nocy samemu na dworcu jest niebezpiecznie. To co mam zrobić?! Nic na to nie poradzę. Najlepiej zjem jeszcze jednego rogalika. Szkoda, że nie mam nic do picia, bo trochę się zapchałam.

- Ciao bella...

Drętwieję na odgłos męskiego szeptu za plecami. Nie odwracam się jednak. Dobrze wiem, że niestety i tak będzie mi dane zobaczyć właściciela głosu. I faktycznie... Mężczyzna obchodzi ławkę dookoła i staje na wprost mnie.

- Nie słyszałaś mnie? – pyta jakby trochę podenerwowany

- Słyszałam. – odpowiadam – Ale nie mam ochoty na rozmowy.

- Dlaczego siedzisz tutaj sama? – nie zwracając uwagi na moją aluzję siada koło mnie żeby ten stan się zmienił

- Tak wyszło.

Od mężczyzny zalatuje lekko alkoholem.

- To ja może dotrzymam ci towarzystwa? – uśmiecha się przybliżając – Jak masz na imię, piękna?

- Naprawdę nie musi pan się mną przejmować. - odsuwam się

- To żaden problem. – chrypie – jak masz na imię? Jesteś bardzo ładna, wiesz? – znów się przybliża

- Nie chcę pana zatrzymywać. Lepiej będzie jak się pan oddali. - przechylam się w jego stronę i dodaję szeptem - Pracuję dla rządu. Pod przykrywką. 

- Naprawdę? - pyta zaskoczony

- Tak ale ciiii... - przykładam palec do ust - Rozpracowuję szajkę rabusiów na dworcu. 

- Nie wierzę. Tutaj nie ma żadnych rabusiów. - mówi czerwieniąc się - Mnie nie oszukasz, bella.

Przykładam palec do ucha i przekręcając lekko głowę w bok mówię cicho;

- Spokojnie, jest nieszkodliwy. Bez odbioru.

Mężczyzna obserwuje mnie uważnie i nagle wybucha;

- AAHAHAHAHA!!! Ale ty jesteś zabawna! 

Noż kurdę!

Nagle z lewej słyszę;

- Cześć stary dziadu! Co tu robisz? – dwóch młodych chłopaków (rzekłabym, gówniarzy) śmieją się i witają z moim „zaczepicielem”

- Rozmawiam z piękną dziewczyną. A wy tu co?! Wynoście się! – wstaje i wymachuje rękami

- Eee...eee... e! – wyższy chłopak kręci głową z uśmiechem grożąc przy tym palcem – Nie dla psa kiełbasa!

Korzystam z okazji i niezauważona, po cichu biorę swoje rzeczy i idę gdzieś na lewo. W sumie to jeszcze nie wiem gdzie ale drogę zastawia mi niższy chłopak.

- Gdzie idziesz, he?!

Obaj chłopcy są bardzo chudzi o ciemnej karnacji. Nie mają ze sobą żadnego plecaka. Ubrani w krótkie rękawy nie zauważają chłodu nocy. A może to tylko mi jest tak zimno...?

A Adam mówił, że na dworcu jest bezpiecznie... Pytanie chłopaka zamiast jednak mnie przestraszyć, zadziałało mi na nerwy;

- Idę tam gdzie mi się podoba! A bo co?! To chyba wolny kraj? Odsuń się. – patrząc mu prosto w oczy odsuwam go ręką

Chłopak jednak znów zastawia mi drogę, lecz tym razem robi to w łagodniejszy sposób;

- Ej... Przepraszam... Nie chciałem cię urazić. Mam na imię Michele a to jest Antonio. – wskazuje na wyższego kolegę – A ten stary dziad to... – drapie się po głowie – To po prostu stary dziad, haha! Ale jest niegroźny.

- My też jesteśmy niegroźni! - krzyczy jego kolega z tyłu - Dobrzy chłopcy!

- Idziemy na dyskotekę. Chcesz iść z nami? - pyta Michele

- Nie, dziękuję. Rano wyjeżdżam. 

- A gdzie jedziesz?

- Zostawcie ją! – krzyczy mój pierwszy „zaczepiciel” czyli dziad – To ja ją pierwszy zobaczyłem! Ona nie chce z wami rozmawiać tylko ze mną! – wydziera się

- No faktycznie! Z tobą nawet kozy nie chcą rozmawiać! Hahaha! – Michele krzyczy tuż koło mojego ucha – To gdzie jedziesz? – zwraca się ponownie do mnie

- Daleko. - odpowiadam i idę przed siebie

- Ej, zaczekaj!

- Zaczekaj, Ej! Bella!  - krzyczą jeden przez drugiego

Doganiają mnie.

- Ejj... Posiedź z nami.

- Tu jest niebezpiecznie. Różne typy się tu kręcą. - uśmiecha się Michele

- Właśnie widzę.

- Niee... Z nami to jest bezpiecznie jak u mamy!

Jak się tu ich pozbyć, do licha...

- Słuchajcie, strasznie chce mi się pić. Macie coś do picia?

- Do picia? Nie mam ale dla ciebie zaraz coś kupię. Co chcesz?

Z tego wszystkiego napiłabym się piwa.

- Piwo.

- Piwo? Ok. Załatwione. Już lecę. Zaczekaj tutaj!

- Tylko w butelce! - wybrzydzam 

- Czekaj stary! - krzyczy ten drugi, zdaje się, że Antonio - Pójdę z tobą.

No wreszcie... Sama. Tak jest chyba najbezpieczniej.

Zmieniam miejsce i siadam przy fontannie na jednej z ławek na skwerku nieopodal dworca.

Jest godzina 02.40

Żeby tylko nie zasnąć pod tym dworcem... Niecałe 15 min. później...

- Tu jesteś, bella! – na horyzoncie pojawia się "zaczepiciel" nr.1, pseudonim „dziad” – Dobrze, że sobie poszli. To złe chłopaki. Dobrze zrobiłaś, że ich spławiłaś. Tacy to zawsze są mili na początku a potem jak im coś strzeli do łba, to... – pokazuje znany każdemu gest oznaczający koniec, kaplicę, śmierć czyli przejeżdża palcem po szyi

Oczywiście nie to co ty, dziadu...

- Nie to co ja. – ciągnie dalej dziad – Ja jestem dobrym człowiekiem. Mam dobre serce. – wskazuje na klatkę piersiową i siada koło mnie – i po samotności... – Ja to mam tak dobre serce, że wszyscy mnie tylko wykorzystują. A ja bym nawet muchy nie skrzywdził.

- Co ty tam jej znowu gadasz, dziadu?! – zza dworca wyłaniają się znajome mi już sylwetki dzierżąc ze sobą piwa

- Może być? - pyta Michele wręczając mi butelkę?

- Tak. - odpowiadam zrezygnowana

- Świńska bieda! - klnie Michele - Nie mam otwieracza!

- No to ładnie! Już się napiliśmy! - wtóruje Antonio

Co to za nieudaczniki są..?

- I dobrze wam tak! Hahaha! - dziad śmieje się szaleńczo

- Spieprzaj dziadu! - Antonio traci cierpliwość

- Sam spieprzaj! Ona wcale nie chce z wami siedzieć! Wynocha stąd, ale już! - rzuca się do bicia

- Zaraz dostaniesz w gębę!

Nieźle się zapowiada... Biorę moje piwo, uderzam kapslem o kant ławki i od razu wypijam duszkiem ćwierć tego zimnego, kojącego nektaru. Nigdy nie wychodziło mi otwieranie butelki butelką. Kłótnia ustaje. Wszyscy na mnie patrzą.

- Wow! - Michele przerywa ciszę - Gdzie się tego nauczyłaś?

- W specjalnej szkole otwierania butelek. W Polsce.

- Byłaś kiedyś w Polsce? Zdaje się, że stamtąd pochodzi papież, prawda?

- Ja JESTEM Polką, idioto! Polak po prostu zawsze sobie poradzi. I tak, papież też jest Polakiem.

Pewnie też otwierał kiedyś piwo w ten sposób...

Wypijam jeszcze parę łyków i oddaje im niedokończoną butelkę.

- Dzięki. Strasznie chciało mi się pić. – zabieram plecak – No to cześć! – i idę znów przed siebie

- Ej! Zaczekaj! Jak masz na imię?!

Michele podbiega do mnie zostawiając kłócących się Antonia z "dziadem".

- Gdzie idziesz? - męczy mnie - Jak masz na imię?

- Idę gdzieś, gdzie was nie ma.

- Nie przejmuj się tymi dupkami. Nie będą cię już zaczepiać. Ja dotrzymam ci towarzystwa i dopilnuję żeby nic ci się nie stało.

Widzę, że ta kraina pełna jest cnych rycerzy... Tylko za jakie grzechy chcą ochraniać właśnie mnie?!

Zrezygnowana siadam na mijanej właśnie ławce.

- mogę usiąść koło ciebie?

Po co pyta? Przecież i tak usiądzie.

- Nie. - odpowiadam.

- Eee... No co ty? - i siada koło mnie - Ale jak ty masz na imię? - jęczy dalej

- A czy to ważne?

- Gdzie jedziesz?

- Daleko.

- Czemu jesteś taka zimna i tajemnicza? Powiedz chociaż gdzie jedziesz.

No w sumie chyba mi to nie zaszkodzi.

- Do Rimini.

- Naprawdę?! - ożywia się - Ja tez tam jutro jadę!

- Jak to?! - nie, to nie może być prawda - Po co?

- Na wakacje. Jadę jutro ok. 12.00. A ty?

- Ja pierwszym rannym pociągiem. 

- To może poczekasz na mnie i pojedziemy razem?

- Nie, nie, nie. Nie mogę czekać. - kręcę głową 

- Tylko parę godzin. Co ci szkodzi? Ja postawię ci za to bilet.

- Nie, dzięki. Sama sobie kupię.

- Na pewno spotkamy siew Rimini. zobaczysz! - cieszy się popijając swoje piwo

Tylko nie to...

- Zobaczymy. - odpowiadam zimno 

Jest godzina 03.35 

Michele nadal mnie męczy.

- A gdzie spędzisz tę noc?

Przecież spędzam ją właśnie tutaj. Co on, ślepy?

- O co ci chodzi?! - denerwuję się - Przecież widzisz, że czekam tutaj.

- Na dworcu będziesz spać?

- Nie na dworcu, tylko koło dworca i wcale nie śpię, tylko czekam. A propos spania, czy ty nie powinieneś już dawno chrapać w domu?

- Eeee... No co ty?!

- Ile ty w ogóle masz lat chłopczyku, co?

Wiem, że gówniarze są wrażliwi na takie określenia.

- Tylko nie chłopczyku!! – a nie mówiłam... – Mam szesnaście lat! – chłopiec zaczyna się denerwować nie na żarty – Mój ojciec ma hotel tutaj! Nie byle jaki! A ja go po nim odziedziczę!

Chyba trafiłam na czuły punkt. 

- No i co z tego? Kogo to obchodzi? - kpię z chłopaczyny

- Ciebie powinno. Widzisz ten budynek? – wskazuje na pierwszy od ulicy, czyli ostatni od skwerku z wielkim napisem na górze „L’albergo” -  Mój tata jest tam dyrektorem. – unosi dumnie głowę

- Twój tata jest dyrektorem tak wielkiego i pięknego hotelu a jego syn szlaja się po dworcach? Przepraszam, ale ja tego nie kupuję – staram się wyprowadzić go jeszcze bardziej z równowagi – A poza tym, jaki to ma związek ze mną?

- Taki, że ja w każdej chwili mogę tam pójść i dostać pokój za darmo. Rozumiesz to? – Michele przybliża twarz, chyba żebym lepiej słyszała – Prysznic i ciepłe łózko! Mogę to dla ciebie załatwić! Za darmo! Pewnie chciałabyś się wykąpać i zdrzemnąć przed podróżą...
- To załatw jak jesteś taki mądry! – niewzruszenie kpię dalej – Ha! Dobre! Syn dyrektora!

- To, że sobie chodzę po nocy nie znaczy, że nie mogę być synem dyrektora hotelu! Robię co mi się podoba! Mam ochotę się szlajać, to się szlajam. Poza tym, ja szedłem na dyskotekę i po drodze spotkałem ciebie. Nie mogłem przecież zostawić cię tak samej...

To zdaje się, ten najszlachetniejszy ze wszystkich szlachetnych rycerzy.

- Ależ doprawdy, nie musisz tu ze mną siedzieć. Z przyjemnością poradzę sobie sama.

- Nie kpij ze mnie. – smarkacz aż kipi – Naprawdę mogę załatwić ci nocleg. To żaden problem.

- To na co czekasz?

- Hmmm.... Która godzina? – patrzy na zegarek – 03.45. To jeszcze za wcześnie. Tak około piątej rano zamykają ten bar na dole i wtedy mogę zawracać im głowę.

- O piątej rano?!? O piątej, to ja już dziękuję. Doczekam jakoś do pociągu.

Przypatruję się uważniej temu hotelowi. Na dole faktycznie jest jakiś drugi napis, tylko zamiast „bar” widnieje tam „night club”. Miasto Mediolan zdążyło mnie już zapoznać z tego typu klubem.

- No co ty! Pójdziemy do baru na dole, posiedzimy a jak skończą tam pracę to załatwię ci pokój. Prześpisz się do południa a potem pojedziemy razem do Rimini.

- Nie bardzo...

- Co nie bardzo? – przerywa mi Michele – A może szukasz pracy? Mój tato dałby ci pracę w barze na dole. Co ty na to?

- Tylko dlaczego na tym barze jest napisane „night club”?

- Bo to jest nocny bar.

- Słuchaj! Za kogo ty mnie masz?! Chcesz mnie namówić do pracy w burdelu?! Przecież nie jestem głupia, wiem o co chodzi!

- A co w tym złego? Jesteś ładna, masz warunki, wiesz ile byś zarobiła?!

Odbiera mi mowę. Przypomina mi się rozmowa z tirowcem kiedy przeczekiwałam weekend z Mariuszem na autogrillu. Pamiętam jak bardzo namawiał mnie żebym wróciła z nim do kraju, bo według niego skończę tu w jakimś burdelu. Przypomina mi się też jak wieczorem trafiam przez przypadek do „night clubu” i jak ochroniarze namawiali mnie żebym w nim pracowała. A teraz ten gówniarz. Nie, ja mam już tego dosyć.

Zakładam plecak, biorę Igora i żegnam się ostatecznie z Michele;

- Słuchaj mnie teraz uważnie! – mówię cedząc każde słowo przez zęby – Za chwilę sobie gdzieś stąd pójdę, a jeśli ty będziesz za mną szedł, to ostrzegam, że cię pobiję a później zacznę krzyczeć, że gwałcą!

- Ale o co ci chodzi? - oburza się

- O to żebyś się ode mnie odczepił!!! – wydzieram się tracąc cierpliwość – Rozumiesz?! Hai capito?!? Vaffanculo! Ciao!

Odwracam się i idę znów w kierunku dworca zostawiając Michele z rozdziawioną buzią. Po chwili odwracam się za siebie...

- Aaaaa!!! – krzyczę widząc, że smarkacz znów za mną idzie – Aaaa!!!! Mówiłam ci, że będę krzyczeć jak tylko za mną pójdziesz! Spieprzaj stąd! Ostrzegam cię po raz ostatni.

- Wariatka! - mówi Michele po czym wreszcie zawraca w przeciwnym kierunku

Cóż... Pierwsze koty za płoty. Mediolan zaoferował mi swoje propozycje pracy. Nie są to jednak prace o jakich myślałam przyjeżdżając tutaj. Najwyższy czas zmienić miasto...

Cdn...