ROZDZIAŁ II (część druga)

Godzina 20.45  80km/h   Niedaleko Nuremberg

Próbuję lawirować wśród wszelkiego rodzaju tematów, byle tylko unikać spraw damsko-męskich. Rozmawiamy więc na temat muzyki, obyczajów, pogody i nie uwierzysz, ale Roberto do każdego z tych tematów potrafi dodać coś o kobietach, miłości i jakby to pięknie było gdybyśMY razem itd... itp... Dowiedziałam się dzięki tej rozmowie, że Włosi są wspaniali, opiekuńczy, wcale nie apodyktyczni, wyrozumiali i w ogóle tylko Włoszkom pozazdrościć. Aha.. Jaaasne! Nie chcę nikogo urazić, ale chyba wolę naszych polskich mężczyzn. Są wbrew temu co się powszechnie uważa, zdecydowanie bardziej normalni.  Może jednak ewolucja działa u nas szybciej niż na południu? Tylko nie myśl, że jestem rasistką. Wcale nie. Myślę, że każdy kto miał okazję być w Italii dłużej niż miesiąc i nie na wakacjach lecz w pracy, poznał inną naturę Włochów. Nie tę naturę romantycznego, dobrego i gorącego latino kochanka, lecz apodyktycznego, często wykorzystującego szarą masę robotniczą ze wschodu, oszusta pracodawcy, krzykliwego i trochę niestety głupiego mężczyzny. Nie wyprzedzajmy jednak faktów...

W tej atmosferze dojeżdżamy do Monachium. To znaczy, wiadomo, nie wjeżdżamy do miasta. Omijamy go bokiem.

Godzina 00.20

- Jestem strasznie głodny. Zatrzymamy się gdzieś niedaleko na jakiejś stacji, to coś zjemy i odpoczniemy.

Szczerze mówiąc też zgłodniałam. Nawet bardzo. Znajdujemy autohof, jak wiele innych za granicą ten też wygląda prawie tak samo. Duży parking, stacja benzynowa i duży, raczej brązowy budynek w którym jest sklep, bar samoobsługowy, mini restauracja i prysznice. Oczywiście wszystko utrzymane w najlepszym porządku. Czysto, ładnie i schludnie.

Pod klapą mojego czerwonego plecaka mam beret, który dostałam od Cyryla. Taki czarny kaszkiecik który sprawia, że czuję się bezpieczniej. Bezpieczniej, bo pewniej. Pewniej, bo dzięki niemu wiem, że jest ktoś, kto lubi mnie na tyle aby oddać mi swój beret. No dobra... Wiem... Prawdopodobnie nie był mu już potrzebny. Tak czy siak, to z jego strony miły gest. Cyryl nie jest tak naprawdę moim chłopakiem, bo dwie randki to chyba za mało aby traktować kogoś jak swoją miłość, ale to właśnie jego wyobraziłam sobie opowiadając Robertowi o moim ukochanym.

Wyciągam więc ten beret i zakładam na głowę daszkiem do tyłu. Od pewnego czasu stał się częścią mnie.

- Bello kapelusz. - Roberto wyciąga ze schowka portfel i kluczyki ze stacyjki

- Dziękuję. Dostałam od mojego chłopaka. - podnoszę dumnie głowę

- Tego z Polski?

A skąd idioto?! Z Azerbejdżanu?

- Tak. Akurat ten beret dostałam od chłopaka z Polski. Mam jeszcze mnóstwo innych beretów, które dostaję od innych chłopaków z całej Europy. Poznaję ich jeżdżąc stopem. Mam taki cel, jeżdżę stopem po Europie i to tu poznam chłopaka, to tam i to tu dostanę beret, to tam.

- Ok. Zrozumiałem aluzję. Nie denerwuj się. Ładnie ci w tym kapeluszu. Naprawdę bello cappello. Dobra, chodźmy teraz coś zjeść bo umrę z głodu. – przeczesuje rękami włosy przed bocznym lusterkiem, otwiera drzwi i wychodzi

Biorę Igora i idę za nim.

W środku autohofu opisanego jako „RISTORANTE” jak w wielu innych tego typu miejscach jest czysto, ciepło i całkiem przyjemnie. Wchodzimy do samoobsługowego baru, gdzie w miseczkach leży pełno ładnie wyglądającego, kolorowego, wzbudzającego apetyt jedzenia. Roberto bierze tacę, kładzie na niej talerz i zaczyna nakładać.

- Na co czekasz? Czemu nic nie bierzesz? – pyta zauważając, że stoję obok kas czekając na niego i udając, że to pyszniutkie jedzonko w ogóle mnie nie rusza

- Nie jestem głodna.

- Nie wygłupiaj się. Wybierz sobie coś, co lubisz. Ja płacę.

- Dziękuję ale ja naprawdę nie jestem głodna. - znów trzecie kłamstwo studenta

- Marta, bardzo cię proszę, wybierz sobie coś do jedzenia i nie martw się o pieniądze. Ja z przyjemnością za ciebie zapłacę. – dotyka dłonią swej lewej piersi – Nie patrz tak na mnie. Naprawdę! To będzie dla mnie czysta przyjemność zjeść kolację z tobą. Pozwól mi więc za to zapłacić. Proszę. – Roberto podaje mi tacę

- Skoro tak... Dziękuję. - nie będę mu przecież sprawiać przykrości 

Uśmiecham się do niego, biorę talerz i nakładam zestaw warzyw i ziemniaki. Jestem tak głodna, że zjadłabym konia z kopytami, choć nie przepadam za mięsem. Do tego biorę szklankę soku bananowego i już idziemy do kas. Sprzedawca zerka na tacę i pyta;

- Razem czy osobno?

- Razem, razem. – odpowiada szybko Roberto poczym płaci i idziemy do sali jadalnej urządzonej na pomarańczowo słomkowy kolor

Podchodzimy do stolika, mój towarzysz szarmancko odsuwa mi krzesło, siadamy i pałaszujemy. Po mojej prawej stronie, za plecami Roberta, za ścianą z wikliny jest jeszcze jedna sala. Stoliki, a raczej stoły, są trochę większe dłuższe a przy nich zamiast zwykłych krzeseł, ławy.

- Gdzie chcesz pracować we Włoszech? - Roberto przełyka dziwnie wyglądające mięso

- Myślałam o Mediolanie, bo to centrum północnych Włoch a na północy zarabia się więcej.

Jedzenie, które sobie wybrałam, mimo że kolorowe, okazało się niespecjalnie smaczne.

- A co zamierzasz tam robić?

- Zamierzam popytać w restauracjach i barach czy nie potrzebują kogoś do pracy. Taki przynajmniej mam plan.

- Na pewno ci się uda, Marta. Założę się, że każdy szef jak cię zobaczy, będzie chciał cię przyjąć...

Tego się właśnie boję, bo ja chcę tylko pracę... 

- A właśnie przyszło mi do głowy, że mogłabyś spróbować w telewizji.

- Co?!

- Si, si, w telewizji. U nas modne są takie teleturnieje, w których ludzie odpowiadają na pytania i takie tam...

- Wiem. W każdym chyba kraju są takie teleturnieje.

- Chodzi mi o to, że w tych teleturniejach, w przerwach i czasem w trakcie tańczą takie ładne dziewczyny. Często z zagranicy. Myślę, że z powodzeniem mogłabyś spróbować jako jedna z nich. One zarabiają naprawdę sporo.

- Aa.. Tak, wiem o co chodzi. Widziałam włoskie teleturnieje. Trochę bez sensu według mnie. Normalny, w miarę poważny teleturniej a za graczami stoją jakieś panie jakby w stroju kąpielowym i czasem się ruszają. W tym momencie teleturniej przestaje oczywiście być poważny. Po co one tam stoją? Zawsze mnie to w sumie zastanawiało...

- Stoją tam, bo po prostu ładnie wyglądają. A my, Włosi, lubimy zawiesić oko na czymś ładnym.

- Zauważyłam. – przerywam wypowiedź widząc jak Roberto gapi się na mój biust

- My przełączając kanały w telewizji, zatrzymujemy się na takim, który przykuje naszą uwagę. 

- Normalne. - wtrącam

- A czymś takim są dla nas piękne kobiety. Ja bym szczerze mówiąc nie oglądał szarego, nudnego teleturnieju. Wolę taki z kolorowym wystrojem gdzie w tle tańczą piękne kobiety.

No nie... Litości! Już sobie wyobrażam nasz polski „jeden z dziesięciu” a w tle półnagie, tańczące panie. I po co? Bo trzeba przykuć uwagę tępego widza, który nie skusi się na samą wiedzę.

- Wiesz co, Roberto? To jednak nie dla mnie. Ale dzięki za dobre chęci.

- Ja uważam jednak, że powinnaś spróbować. – Włoch jak to Włoch, nie daje za wygraną – jak trafisz do Milano, to spróbuj w telewizji. Co ci szkodzi? No powiedz sama, nie masz nic do stracenia. A właśnie w Milano jest stacja telewizji Mediaset i chyba jeszcze czegoś. Sam dokładnie nie wiem... – Roberto zamyśla się skrobiąc widelcem po pustym talerzu – Obiecaj, że spróbujesz, dobrze? Obiecaj.

- Ale po co?

- Bo tak. Szkoda byłoby zmarnować taką osobę jak ty.  - Roberto z apetytem kończy swój dziwaczny posiłek

- Ja się nie marnuję. 

- No dobrze ale obiecaj, że spróbujesz. Co ci szkodzi? Nie masz nic do stracenia. – powtarza – Obiecaj to będę spokojniejszy.

Czemu mu tak na tym zależy?

- No dobrze. – mówię nabijając na widelec ostatni kawałek ziemniaczka - Obiecuję, że jak będę miała okazję, to wstąpię do tej telewizji.

Hmm... Może przyjęliby mnie tam na sprzątaczkę? Chyba nie płacą źle... W końcu to telewizja!

- Bennissimo! – Roberto rzuca widelcem o talerz – Może zobaczę cię w telewizji? Wtedy pomyślę; „ja ją znam! Cholera, ja ją znam!”

No niech on już skończy z tym bajaniem. Dopijam mój bananowy sok.

- Chcesz coś jeszcze? - Roberto także wypija swój

- Nie. Dziękuję bardzo.

To miłe z jego strony, że tak się przejmuje. Uśmiecham się do niego szeroko.

- Ach Marta... Masz piękny uśmiech.

No i na co mi to było? Już się człowiek normalnie nie może uśmiechnąć.

- Dziękuję. Skończyłeś czy jeszcze coś?

- Nie, już skończyłem. Możemy iść. 

- To chodźmy. - wstaję od stolika - Gdzie teraz jedziesz?

- Nigdzie. Jest za późno. Zostaję tutaj na noc.

Spoglądam na komórkę. Faktycznie późno. Jest godzina 01.10. Muszę w takim razie popytać ludzi czy jadą w stronę Włoch.

- Nie martw się Marta. Zanocujemy u mnie w ciężarówce. – mówi jakby czytając w moich myślach

No właśnie o to się martwię. Z tego co widziałam, ma tylko jedno, pojedyncze łóżko. Wychodzimy z autohofu i idziemy parkingiem w stronę pojazdu. Tak czy siak, muszę tam jeszcze iść po plecak.

- Nic się nie bój, Marta. Prześpisz się w samochodzie na łóżku, a ja w fotelu. Jestem dżentelmenem więc nic ci z mojej strony nie grozi.

Dochodzimy do ciężarówki. Roberto otwiera drzwi, ja staję na stopień i biorąc mój czerwony, popisany plecak, mówię;

- Dziękuję za podwiezienie i za kolację Roberto, ale lepiej będzie jak spróbuję złapać kogoś kto jedzie do Włoch.

- Nie! Zostań tutaj. - przerywa

- Lepiej będzie jeśli pojadę. – powtarzam – Przy odrobinie szczęścia, jutro rano będę we Włoszech.

- Nie, nie... Jest ciemno, późno, niebezpiecznie... Zostań tutaj. Prześpisz się na tym łóżku, a ja, nie musisz się obawiać, zdrzemnę się na fotelu. Jutro rano spokojnie i bezpiecznie wyruszysz dalej.

W sumie to jestem bardzo zmęczona i trochę śpiąca. Hmm... Coś mi przyszło do głowy...

- Roberto? A ty masz kluczyki do tych samochodów, które wieziesz na pace?

- Mam. A co? Chcesz odjechać którymś z nich? Hehe...

- Naprawdę masz? Do wszystkich tych aut?

- Tak. Chcesz sobie tam posiedzieć? To są nowiuśkie fiaty punto. Prosto z fabryki.

- Szczerze mówiąc pomyślałam, że może mogłabym się przespać w którymś z nich. Wtedy ty mógłbyś sobie pospać normalnie w łóżku.

Kurcze, gdyby tak faktycznie jednym z nich odjechać, to mogłabym od razu wracać do Polski. Opchnęłabym brykę i nie musiałabym się martwić o studia. Taak... I w ogóle nikt by się nie kapnął...

- Tam się nie da spać.

- A to dlaczego? Wyciągnę się na tylnym siedzeniu. Nie martw się. Ściągnę buty i w ogóle nikt się nie zorientuje, że ktoś tu kiedyś siedział.

- Tam śmierdzi.

- Co? Czym niby śmierdzi?

Chyba ty śmierdzisz... Nowe auto mu śmierdzi.

- Tam śmierdzi fabryką, farbą czy coś w tym rodzaju. Trudno jest mi nazwać ten zapach ale na dłuższą metę nie da się tam wytrzymać.

Zeskakuję ze schodków zostawiając plecak przy fotelu pasażera. Roberto siedzi na miejscu kierowcy oparty o kierownicę. Wodzi za mną wzrokiem mając przy tym twarz jakby mu ktoś przykleił na stałe uśmiech. Drzwi ciężarówki z obu stron są otwarte na oścież.

- Mi nie przeszkadza taki zapach. Wręcz przeciwnie, lubię zapach nowości. A jeśliby mnie rozbolała głowa, to bym otworzyła okno.  – staram się przekonać Włocha stojąc już na parkingu

- Nie, nie. Tam się nie da wytrzymać. - chyba mu się zacięła płyta

- O co ci chodzi? Boisz się, że odjadę tym samochodem? Przecież otworzysz mi auto i zabierzesz kluczyki. Nie wszyscy w Polsce mają zdolność odpalania auta bez kluczyków w trzy sekundy. Wyobraź sobie, że ja nie potrafię. – Roberto śmieje się jakbym mu opowiedziała dowcip – Poza tym, nawet gdyby, to jak ty sobie wyobrażasz, że wyjadę jeśli będę spać na przykład w tym samochodzie. – wskazuję na pierwszego fiata od kabiny ciężarówki przed którym na pace stoi jeszcze co najmniej sześć aut

Mój towarzysz wychodzi z ciężarówki, omija maskę i podchodzi do mnie. Mimo swej dość dużej postury, nie ma w nim nic groźnego. Taki sympatyczny misio.

- Nie boję się, że odjedziesz. Tam po prostu śmierdzi i nie można tam spać.  – monotematyczny misio – Prześpisz się spokojnie w ciężarówce na łóżku a ja nawet cię nie dotykając, na fotelu.

- Wolałabym jednak w samochodzie. Będzie nam wygodniej.

- Nie ufasz mi?

- Ufam, oczywiście, że ufam – uff... uff... – ale myślę, że tak byłoby lepiej, bo po prostu wygodniej.

- Nie, bo tam bardzo śmierdzi. Rozbolałaby cię głowa.

Znowu to samo...

- Nie wierzę, że śmierdzi tak bardzo, że z otwartym oknem nie da się wytrzymać.

- Dobrze. Jeśli chcesz, to otworzę ci jedno z tych aut, to wejdziesz i się sama przekonasz, ale spać tam nie mogę ci pozwolić.

- No dobra. Otwórz, to zobaczę.

Roberto zagląda do kabiny ciężarówki. Ze schowka wyciąga kluczyki po czym wychodzi mówiąc;

- Chodź. – i podchodzi do jednego z samochodów (trzeciego w kolejności od ciężarówki)

Im bliżej kabiny, tym wyższe jest podium (czy jak to nazwać) na którym stoją samochody. Nad samochodami jest jeszcze druga półka na której również stoją fiaty Punto. W sumie aż dwadzieścia samochodów. I w każdym śmierdzi. Roberto otwiera jednego z nich i gestem ręki zaprasza mnie do środka. Nie zastanawiając się długo wskakuję na przyczepę i wchodzę do auta. Robię to w miarę szybko. Na tyle szybko, że Roberto stojący ode mnie dwa metry nie zdąża mi pomóc. Siadam na miejscu kierowcy. Fotel owinięty jest jeszcze folią. 

- I jak? Podoba ci się? - Roberto opiera się o drzwiczki auta

- Brrruuuummm.... mmmm.... iiii!!! – szarpię kierownicę, naciskam pedały i macham skrzynią biegów – Ile kosztuje takie auto?

- Ok. 10.000 euro. – mm... można byłoby to opchnąć i nie martwić się o nic... – Podoba ci się, Marta? Ładnie wyglądasz za kierownicą.

Uhh... Do obrzydzenia!

- Eee... Takie sobie. Nawet, nawet.

Jeszcze mi tu satysfakcję poczuje.

- Masz prawo jazdy?

- Tak. No, prawie... Właściwie to jeszcze nie mam.

Zapatrzona w kierownicę, zamyślona, słyszę tuż obok mego ucha szept Roberta;

- Ja bym ci takie auto kupił. Naprawdę.

Obracam głowę. Moja twarz znajduje się tuż obok jego twarzy... Czuję na sobie jego oddech pachnący tamtym dziwnym kotletem.

- Doobraa! Koniec tego dobrego! Przepraszam... – odsuwam rękę Włocha dając mu do zrozumienia, że chcę wysiąść – Poza tym ja i tak wolę samochody terenowe. Najbardziej to bym chciała mieć czołg. Co, też mi kupisz?

- Dla ciebie wszystko, Marta. – Roberto przykłada rękę do serca po czym zwalnia mi drogę

- Chcesz wysiąść? Czekaj, pomogę ci.

- Zostaw. Dam sobie radę sama. Nie jestem kaleką.

Zeskakuję na ziemię i od razu pytam, choć wiem jaka będzie odpowiedź;

- To co? Ja położę się tutaj, - wskazuję na tylne siedzenie samochodu – a ty na swoim łóżku? – i uśmiecham się uśmiechem numer pięć (z dziąsełkami)

- Chciałbym móc ci pozwolić, Marta, ale nie mogę. Mówiłem dlaczego. – Roberto zamyka auto – Prześpisz się na łóżku w kabinie a ja na fotelu. Nie bój się. No, nie rób takiej miny. Jestem dżentelmenem i nic ci nie zrobię. – odwzajemnia mi uśmiech, również szeroki, ale mniej sztuczny

- Jestem już zmęczona Roberto. Naprawdę nie mam siły ani ochoty się kłócić. Wezmę plecak i spróbuję złapać stopa.

- W nocy?! Wiem, że jesteś szalona, bo inaczej nie byłoby cię tutaj, ale nie bądź głupia. Chodź. No chodź, nie bój się. – gestem ręki zaprasza mnie do kabiny

- Ja się nie boję.

Akurat! Podchodzę do kabiny i widzę jak mój towarzysz sprząta rzeczy z łóżka i ścieli jako tako.

- Nie będzie ci przeszkadzał plecak w nogach?

Aaa... Co tam! Raz kozie śmierć! Zresztą, jakby co, to w Igorze mam gaz obezwładniający od wujka Tadka.

- Nie. Nie będzie przeszkadzał. Wręcz przeciwnie.

Poczuję się pewniej mając wszystkie swoje rzeczy koło siebie. Wchodzę na łóżko i siadam z nogami pod brodą. Roberto rozkłada na maksa fotel pasażera i rozciąga się kładąc nogi na pulpicie.

- Dobranoc. – mówi – Mogę zgasić światła?

O rany! Chyba poważnie mówił! Super! Będę mogła spokojnie się zdrzemnąć i wypocząć. Jak dobrze... Ktoś tam chyba jednak nade mną czuwa.

- Tak. Jasne, możesz zgasić. Dobranoc i dziękuję.

Ściągam beret od Cyryla i Igora zwisającego do tej pory z ramienia. Kładę się na boku w pozycji embrionalnej z Igorem jako poduszką pod głową i beretem jako misiem przytulanką ściśniętym przy piersi.

- Nie ma za co, Marta. Jest mi naprawdę bardzo miło, że mogę ci pomóc.

- Dziękuję.

- Cieszę się, że los nas ze sobą spotkał. Marta? Wierzysz w przeznaczenie?

No niee... A miało być tak pięknie...

- Tak. Wierzę, że moim przeznaczeniem jest dotrzeć do Włoch, zarobić na studia i wrócić do ojczyzny, do mojego chłopaka. 

- Szczęściarz. Myślisz, że na ciebie czeka?

- Mam nadzieję.

- A co jeśli nie? Czekasz na darmo...

- Uważam, że nigdy nie czeka się na darmo i trzeba mieć troszkę zaufania do ludzi bo inaczej nigdy nic nie zyskamy. A teraz jeśli pozwolisz, chciałabym zapaść w objęcia Morfeusza.

- Kogo?

- Nieważne. Dobranoc.

- Szkoda, że nie moje.

- Co mówiłeś? Bo nie słyszałam.

- Nic, nic... Śpij dobrze. Dobranoc i miłych snów.

- Dziękuję, nawzajem.

Cisza. Pół minuty później...

- Marta? - zaraz stracę cierpliwość - Marta? Śpisz?

- Nie, bo mi nie pozwalasz.

- Przepraszam, ale jedno nie daje mi spokoju.

- Co takiego?

- Zastanawiam się czy jeszcze kiedyś się spotkamy... 

Rany boskie! Co za pytania! Oczywiście, że nie! Kiedy on mi da wreszcie spokój?!

- Może tak, może nie. Nie wiem. Nie wiadomo co jest nam pisane. Poczekamy, zobaczymy. Dobranoc.

- Ale to we mnie siedzi i nie daje mi spokoju. –  Aaa…  Zwariuję.... – A co będzie jeśli cię nigdy już nie zobaczę? Serce mi pęknie.

- Nie przesadzaj.

- Nie przesadzam. Wiem, że to śmieszne, ale stałaś się dla mnie ważna. Czuję, że coś nas łączy.

- Człowieku! Nawet mnie nie znasz! – no i stało się, straciłam cierpliwość – Spędziliśmy ze sobą zaledwie parę godzin a ty bredzisz coś o przeznaczeniu i łączeniu. Ja chciałam tylko złapać stopa a nie męża. Jesteś bardzo sympatyczny ale ja mam już ukochanego. Poza tym jutro jadę dalej. Kto wie, może kiedyś przypadkiem się spotkamy, ale nie mogę tego obiecać.

Chyba byłam za ostra, bo Roberto odwrócił głowę i pociągnął nosem. No nie... Zaraz mi się tu rozpłacze. Chyba, że chce mnie wziąć na litość.

- Ej! Co ci jest?

- Nic. – odpowiada odwracając głowę jeszcze bardziej do szyby

Rany, jak z moją matką...

- No przecież widzę, że jesteś naburmuszony.

- Nie jestem naburmuszony tylko tu mnie bardzo boli, oj... Bardzo. – klepie się ręką po sercu

- Musisz wybrać się do lekarza. Do kardiologa najlepiej.

- Nie żartuj. Ja naprawdę cierpię.

- To w takim razie może być stan przedzawałowy. Czy boli cię również lewa ręka? Słyszałam, że boli przed zawałem.

- Przestań tak okrutnie żartować. To są moje uczucia! – zerka na mnie jakby chciał mi zademonstrować dokładniej łzę spływającą po policzku

No i co? Niech mi no teraz ktoś powie, że to kobiety zachowują się histerycznie!

- No ale co ja mam ci powiedzieć? Przykro mi bardzo... Dobranoc.

- Si, si. Buonanotte.

Pół minuty później...

- Marta?

- CO ZNOWU?!

- Zobaczymy się jeszcze?

- Czy ja wyglądam na wróżkę?! Skąd mam to wiedzieć człowieku!? Dasz mi wreszcie spokój? Zasnę tej nocy, tak jak obiecałeś, czy nie? Bo przede mną jeszcze długa droga i zapewne wiele niebezpiecznych nocy więc jak masz zamiar tak mnie męczyć, to może ja sobie jednak pójdę i spróbuję się zdrzemnąć gdzie indziej, co?!

Ze zdenerwowania przeszła mi ochota na spanie a wiem, że każda minutka snu jest cenna. Siadam na łóżku sięgając po mój czerwony plecak i odstawiam scenkę;

- Mam sobie iść? Ok.

- Nie, nie Marta, zostań. Leż sobie spokojnie. Przepraszam. Już będę cicho. – mam nadzieję – Przepraszam jeszcze raz. Źle się zachowałem. Dobranoc.

- Doobraa... Nic nie szkodzi. Tylko proszę cię, daj mi zasnąć bo naprawdę jestem zmęczona.

- Si, si. Oczywiście. Dobranoc.

Dobranoc, dobranoc... Który raz ja to już słyszę?

Kładę się z powrotem ale nawet nie zamykam oczu tylko czekam aż znów coś powie... Ale tym razem mija jedna minuta i nic. Powoli zamykam oczy. Mija następna minuta i...

- Marta?

Nie no, nieee no, wiedziałam! WIEDZIAŁAM! Udam, że nie słyszałam, że już śpię, to może da sobie spokój. Nie odzywam się. Nie otwieram oczu. Oddycham spokojnie, z otwartymi ustami żeby wyglądało bardziej realistycznie.

- Marta, śpisz?

Nie reaguję.

- Ach... Och... - Roberto kręci się jakby miał owsiki - Ech... Ach...

Nie no, nie wytrzymam! O co mu znowu chodzi?! Cholera! Może wcale nie jest taki twardy jak zapewniał i mu tam niewygodnie? Ja tu mam łóżeczko niczym królowa a on tam się męczy. A to przecież jego ciężarówka...

- Co się dzieje Roberto? Niewygodnie ci?

- Nieee... Dobrze. Tylko tak mnie fotel uwiera.

No tak. Włoski twardziel.

- Dobra, słuchaj, zamienimy się. Ty się prześpisz na łóżku a ja z przyjemnością na fotelu.

- Nie Marta! Co ty mówisz? Nie śmiałbym...

- Nie marudź, tylko chodź na łóżko a ja się przeniosę na fotel. Dla mnie to żaden problem. Jestem tak zmęczona, że wszędzie zasnę.

- Dziękuję ci Marta, ale nie. Śpij dobrze.

- Skoro tak uważasz... Dobranoc.

Pół minuty później...

- Marta, wiesz co?

- CO?!

- Uważam, że spokojnie zmieścilibyśmy się na tym łóżku.

- To łóżko dla jednej osoby! Jeśli chcesz, to ci ustąpię, nie ma problemu. – cedzę każde słowo przez zęby 

Spokojnie... Cierpliwości... On nie śmiałby! Też coś! A wpychać mi się do wyra to by śmiał!

- Jest wystarczająco miejsca żebyśmy się zmieścili.

- Roberto! O co ci chodzi!?! - pytam głupio jakbym nie wiedziała

- O nic. Po prostu jest mi tu trochę niewygodnie.

- Przecież chciałam ci ustąpić łóżko! 

- Nie, ja nie chcę żebyś ty się męczyła. Możemy się oboje wygodnie przespać na łóżku.

Dość tego! Zaraz dostanę kurwicy macicy albo czegoś jeszcze gorszego!

- Ale mnie nie będzie z tobą wygodnie. Rozumiesz?

- Ale...

- Żadne ale! Chcesz spać na łóżku?! Ok. Proszę, chodź na łóżko. 

- Si?

- Si! Ja się stąd wynoszę!

Wkładam buty, biorę mój czerwony plecak i Igora.

- Przepraszam. - mówię - Odsuń się. - i wychodzę

Roberto przerażony i chyba lekko zagniewany również wychodzi.

- Nie idź... Nie idź, słyszysz?!

- Zostaw mnie. – teraz jestem już spokojna i opanowana – Zostaw mnie, proszę. Dziękuję za wszystko co dla mnie zrobiłeś, jednak widzę, że na tym twa dobroć się kończy więc pójdę znaleźć sobie spokojniejsze miejsce.

- Ale Marta, jest noc! Gdzie ty teraz pójdziesz?

- Gdzieś, gdzie ciebie nie ma. 

- Zostań... Już nie będę.

- Roberto, ja mam cierpliwość ale ta przy tobie niestety mi się wyczerpała. Chcę w spokoju się zdrzemnąć.

- To śpij tutaj, na łóżku. 

- Już to przerabialiśmy.

- Ale ja już nie będę się odzywał. Obiecuję... 

- Ciao Roberto! Było mi w pewnym momencie miło cię poznać. – odwracam się i mimo słyszanych z tyłu błagań Roberta, odchodzę

Mijając po drodze auta i ciężarówki idę w stronę restauracji w której jedliśmy kolację. Rany... Co za upierdliwy człowiek... Wiedziałam, że nie można liczyć na cudzą dobroć i bezinteresowność, ale tak mnie upewniał, tak mi przysięgał, że chce mi po prostu pomóc... DO LICHA!  Wracam.

Idę w stronę ciężarówki Roberta i... Proszę, proszę... Kogo ja widzę? To sam Roberto idzie w moim kierunku. Podchodzę do Włocha.

- Jednak wróciłaś? - Roberto uśmiecha się tryumfalnie

- Tak, wróciłam. Po mój beret, który jak widzę trzymasz w ręku. Dziękuję za przechowanie. – wyrywam makaroniarzowi czapkę, ten jednak próbuje się przez chwilę ze mną szarpać

-  Co jak co, ale beretu od mojego chłopaka nie podaruję! – Biorę co moje i odchodzę ponownie

- Marta, zaczekaj! Właśnie ci go niosłem, chciałem oddać! Zostań, słyszysz?! – jego słowa powoli tracą na sile gdyż odchodzę coraz dalej w ogóle się nie odwracając – Zostań! Marta...!

Jestem już zmęczona i nie mam po prostu siły ani ochoty żeby się z nim męczyć i droczyć. Po raz kolejny mijam samochody na parkingu autohoffu i wchodzę do restauracji, tym razem już z beretem na głowie. I co teraz? Do świtu jeszcze sporo.

Jest godzina 02.40

Trzeba się gdzieś ulokować i jakoś przeboleć tę noc. W końcu za około trzy godziny będzie już ranek. Rozgaszczam się w salce za ścianą z wikliny. Wprawdzie jest to sala dla palących ale teraz tam nikogo nie ma. Wybieram ostatni stół i ławę w rogu. Na końcu ławy, przy ścianie, kładę mój popisany i równie wymęczony co ja plecak. Opieram o niego nogi kładąc się na ławie i wpychając Igora pod głowę. Podłączam się pod walkmana, zamykam oczy i słucham piosenek Kazika;

„Chcę ci powiedzieć, jak bardzo cię cenię,

Chcę ci powiedzieć jak bardzo cię podziwiam...”

Rany... Jaka ja jestem beznadziejna. Do dupy po prostu....

„...Chcę ci powiedzieć uważaj na te drogi,

ale nie mam odwagi...”

Po co ja wyruszałam w taką drogę? Zarobić na studia? Po co ja się pchałam na uczelnię skoro wiedziałam, że nie dam rady...

„... Jest czwarta w nocy, piszę przez chwilę,

to co mi się we łbie ułożyło...”

Powinnam siedzieć cicho w życiu, znaleźć pierwszą, lepszą pracę i próbować się jakoś utrzymać. Nie sięgać wyżej, bo widocznie za wysokie progi jak na moje nogi...

„...I tylko kiedy za oknem wiatr dmucha,

chciałbym ci szepnąć prosto do ucha...”

W dodatku jestem zupełnie sama. Nikogo nie obchodzę. Na moje prośby jechania ze mną przyjaciele krzywili się; „chętnie bym pojechała, fajna przygoda i w ogóle, to coś dla mnie, ale mam już na wakacje inne plany, wiesz, Mazury...”, „Chętnie bym pojechał, ale nie bardzo mogę...”, „Ty chyba zwariowałaś jeśli myślisz,  że ci się uda”, „Nie dasz rady”, „Taa, jasne, już cię widzę jak jedziesz...” No i jestem sama. Nikt o mnie nie myśli, nie martwi się i nie kocha...

„... Lewe, lewe, lewe loff, loff, loff,

lewe, lewe, lewe loff, loff, loff…”

Może lepiej wracać? Przecież nie oszukujmy się, nie dam rady… Skoro już teraz mam problemy…

„...I tylko chcę cię ostrzec,

 nie wyważaj drzwi otwartych na oścież..."

 Myślałam, że złapię byka za rogi... Ale ja głupia jestem!

 „...Ty masz taką mądrość głupią,

niech której wszyscy od ciebie się uczą...”

Do licha! Niewygodna ta ławka. Siadam puszczając ciągle na nowo jedną z moich ulubionych piosenek i z pewną dozą rozkoszy zaczynam użalanie się nad sobą. Kładę Igora na stół, otulam go ramionami i chowam w nich głowę.

Wrócę do Polski przegrana. Bez niczego. Ja się najem trochę wstydu, a wszyscy będą mieli kupę śmiechu. I będą mieli rację. Bo to żałosne. Tak, jestem żałosna. Ja i ta niby moja chęć studiowania. Niech sobie inni studiują, tacy którzy mają na to odpowiednie warunki – ja wysiadam... Albo wezmę chociaż dziekankę... Nie... To nie dla mnie. Ludzie mają rację – NIE DAM RADY...

„...I tylko chcę ci powiedzieć,

ten pociąg nie pojedzie jeśli ty w nim nie będziesz!”

Cdn...