ROZDZIAŁ V (część trzecia)

Jest godz. 19.45

Obiekt autogrillu to przede wszystkim ogromny parking, stacja benzynowa i oddzielny budynek z restauracją, sklepem i toaletami. Muszę znaleźć sobie jakieś dobre miejsce żeby spędzić tę noc.

Wchodzę do sklepu i pierwsze co robię, to za pieniądze otrzymane od aniołoczłowieka kupuję kartę telefoniczną na ciężkie chwile. Jak będzie mi bardzo smutno i źle a możliwe, że tej nocy będzie, być może głos bliskiej mi osoby w ojczystym języku doda mi otuchy.

Po zakupie karty siadam w części jadalnej z telewizorem. Nic jednak nie zamawiam (oszczędzam na cięższe chwile). Mimo to, jestem szczęśliwa, bo wyglada na to, że spędzę noc w ciepłym i dosyć wygodnym miejscu. Siedzenia nie dość, że są wysokie, z wysokim oparciem, to jeszcze długie i obite miękkim materiałem. Po prostu raj! Wyłożę się tu skromnie w nocy, stół mnie zakryje i nikt mnie nawet nie zauważy! A tymczasem doładuję komórkę, bo kontakt mam prawie pod ręką. Proszę, jakie luksusy...

Siedzę sobie spokojnie obserwując jak co jakiś czas pracownik baru-restauracji wywozi tacki z brudnymi naczyniami i myślę o tym, że już jutro będę wypoczywać w bezpiecznym autokarze. Tak bardzo tego potrzebuję...

W pewnym momencie tenże pracownik podchodzi do mnie i pyta z miłym uśmiechem;

- Naładowała już pani komórkę?

- Tak, tak. - otrząsam się z rozmyślań - Przepraszam, ja tylko na chwilę. Już odłączam... - tłumaczę

- Nie, nie o to chodzi. – mówi chłopak – Chciałem tylko powiedzieć, że za chwilę zamykamy i musi pani stąd pójść.

- Za chwilę to znaczy kiedy?

- O22.00. To znaczy za pięć minut.

O kurczę! To już 22.00?! Ale się zasiedziałam...

- Jak to zamykacie? - pytam przerażona - To nie jest otwarte całą dobę?

- Całą dobę jest otwarta część barowa. – wyjaśnia – Może sobie pani postać przy tamtych stolikach. – wskazuje głową – Część restauracyjną zamykamy.

Postać przy stolikach? Co to ja, koń jestem?

- Rozumiem, ale ja jestem w dość specyficznej sytuacji. Czekam tutaj na autobus a on ma przyjechać dopiero jutro o 14.00 a w tym czasie potrzebuję się gdzieś podziać. – liczę na to, że jego serce zmięknie – Czy nie mogłabym posiedzieć sobie tutaj? Będę cicho i naprawdę nikt mnie nie zauważy...

- Niestety nie może pani, bo o dziesiątej zamykamy restaurację.

- Ale przecież bar jest otwarty a restaurację od baru oddziela jedynie sznur.

- Naprawdę chciałbym pani pomóc ale tutaj są kamery. Jeśli zauważą, że tu pani siedzi po zamknięciu, będę miał problemy.

- Rozumiem. – a miało być tak pięknie... – Już wychodzę.

Zabieram swoje rzeczy i opuszczam lokal zupełnie zbita z tropu. 

- Naprawdę mi przykro. - słyszę za sobą głos pracownika

Odwracam się tylko i z całej siły próbuję się miło uśmiechnąć, lecz nic nie mówię.

Schodzę na dół do toalet. Na szczęście są jeszcze otwarte. Łazienka śmierdzi gorzej niż kibel chłopaków z podstawówki, ale mimo to myję się w miarę możliwości. Przepieram rzeczy, które mam na sobie ubierając wcześniej nowe, poczym wyławiam 50 eurocentów, które wpadły komuś w kratkę kanalizacyjną w podłodze, (zawsze to coś, kiedyś może mi zabraknąć do czegoś właśnie 50 eurocentów). Zawieszam na klapie plecaka mokrą sukienkę i bieliznę i wychodzę z restauracji na parking. Kręcę się między budynkami stacji benzynowej i autogrillu, poznaję teren i suszę uprane przed chwilą ubrania.

W końcu siadam na plastikowym krzesełku przed stacją benzynową. Głowa zaczyna mi się kiwać na boki ze zmęczenia. Co parę minut podjeżdżają auta aby zatankować. Kierowcy przyglądają mi się ze zdziwieniem i brakiem zrozumienia tak jak pracownicy stacji czuwający w swojej kanciapce. Staram się nie zwracać na to uwagi lecz wkrótce słyszę nieprzyjemne żarty na mój temat a ponieważ nie mam zamiaru być małpą w zoo, zmieniam miejsce na inne.

Za budynkiem autogrillu a konkretnie obok pechowej restauracji, znajduję przytulne krzaki w których zwijam się w kłębek i próbuję zasnąć. Tu, mam nadzieję, nikt mnie nie zauważy i nie będzie niepokoił. Jednak po około dwudziestu minutach przeklinam swą własną głupotę, że nie uzbroiłam się w Polsce w śpiwór, koc albo chociaż karimatę. Cokolwiek co sprawiłoby, że nie trzęsłabym się teraz jak osika w tych kłujących krzaczorach. Spokojnie... Dam radę... Wytrzymam. Spróbuję autosugestii; Nie jest mi zimno... Nie jest mi zimno... Jest mi ciepło... Ciepło... Gorąco wręcz... Te cholerne krzaki wcale mnie nie kłują... Są miękkie... Ziemia także jest miękka... Miękka i ciepła... Czuję bijące od niej ciepło... I w ogóle jest mi bardzo wygodnie i przyjemnie... KURWA! NIE DZIAŁA!

Zdenerwowana wstaję z krzaków, chodzę w kółko oglądając odrapane ramiona i zaczynam się załamywać.

Jest godz. 24.10

Przeceniłam zdaje się swoje możliwości. Jestem wykończona i bardzo, ale to bardzo potrzebuję snu. Jeżeli teraz tak się czuję to co będzie potem?

W pewnym momencie moją uwagę przyciąga budka telefoniczna i przypominam sobie, że przecież kupiłam dzisiaj kartę. Zadzwonię do kogoś, kto mógłby mnie pocieszyć a zarazem nie będzie miał pretensji, że dzwonię o tak późnej porze. Rany! Jakim ja jestem nędznym, słabym robakiem! Już sobie sama nie mogę dać rady, tylko muszę innym zawracać dupę! Zdejmuję z widełek słuchawkę i wykręcam numer do mojej przyjaciółki, Magdy. Po paru sygnałach słyszę;

- Słucham? – głos Madzi a w tle muzyka i śmiechy

- Hej Madzia! Tu Marta. Mam nadzieję, że nie przszkadzam?

- Marta?! Jezuuu! Co się z tobą dzieje?! Gdzie jesteś?!?

- Za Veroną, na autogrillu. Próbuję spać jakoś na stacji benzynowej ale jest za zimno i w ogóle krzakolce kłują. A ty co robisz? Nie obudziłam cię chyba?

- Nieee... Haha! My tu już od paru dni imprezujemy! Przyjechało do mnie parę osób i tak już trzecią noc pijemy... Hehe!

- No to fajnie wam. Szkoda, że nie mogę być teraz z wami.

- No szkoda. Żałujemy wszyscy.

W tle słychać krzyki; "Aaaahahahaaa...! Uuooo! Jeszcze jeden! Hahaha!"

- A Cyryl jest tam z wami? - pytam od niechcenia

- Jest. Podać ci go?

- Aaa... No skoro nalegasz...

- Cyyyryyyl!! Marta dzwoni! - krzyczy do rozbawionych glosow

Jeden z nich, ten Cyrylowy, odpowiada;

- Marta?! Żartujesz?!?

- Chcesz z nią pogadać? - mówi głos Madzi

- No jasne! Czekaj, daj mi ją! Marta?

- Yyy... Cześć Cyryl! Słyszałam, że pijecie, hehe.

- No, tak troszkę. - zawsze był skromny - Gdzie jesteś? Wszystko w porządku?

Hmm.. Czyżbym słyszała troskę w jego głosie?

- No tak, w sumie to w porządku. Jestem za Veroną na autogrillu. Umówiłam się tutaj na jutro ze znajomym kierowcą autobusu. Przewiezie mnie troszkę dalej, bo w Mediolanie ni dy rydy znaleźć pracę. Poza tym mam nadzieję odpocząć troszkę w tym autokarze, bo jestem strasznie zmęczona.

- Ojj... Biedactwo.

- No nieważne. A jak wy się bawicie?

- Byłoby lepiej gdybyś tu była.

- O? – wypsnęło mi się – Eee... Gadanie... Na pewno szalejecie, pijecie i w ogóle macie świetny ubaw...

- Właściwie to tak. – wiedziałam! Drań! – Ale byłoby lepiej gdybyś jeszcze ty tutaj była. – oznajmia beztroskim głosem

- Miło mi, że tak uważasz.

Akurat tak uważa! Skrzynka piwa, którą pewnie teraz ma przed sobą zaciera mu tęsknotę.

- Mam nadzieję, że się trzymasz - mówi

- Nie martw się. Jeszcze się trzymam. – słuchawki telefonicznej – Dam radę. Muszę już kończyć, bo nie chcę przegadać od razu całej karty. Zostawię sobie coś na czarne chwile.

- Jasne. Rozumiem. Uważaj na siebie i wracaj szybko!

- Postaram się. Miłej zabawy! Pozdrów wszystkich. Cześć!

- Cześć!

- Czemu nie odkładasz słuchawki?

- A czemu ty nie odłożysz pierwsza?

- No dobra. - wzdycham - Zróbmy to razem.

- Ok.

- Trzy, czte, ry!

- CZEŚĆ!

Ale się pocieszyłam tym telefonem... Po prostu poezja! Imprezują! Bawią się! Piją! Może jeszcze tańczą w dodatku?!

Ehhh... Lepiej pójdę poszukać sobie innego miejsca do spania niż te krzaki.

Siadam na schodach prowadzących do autogrillu, podkulam nogi pod brodę, opieram się o boczną ścianę i udaję, że mnie tu nie ma.

Jest godz. 02.05

- Przepraszam... – czuję szarpnięcie za ramię – Pani jeszcze tu jest?

- Ach! To pan. Już wstaję, pewnie na schodach też nie wolno siedzieć? – to ten pracownik restauracji autogrilla znów się czepia

- Nie, nie o to chodzi. Po prostu myślałem, że miała pani jechać jakimś autobusem o 02.00?

- No tak, ale jest dopiero 02.10 a ja jadę dopiero jutro o 14.00.

- Jutro?! Myślałem, że dziś w nocy. I cały czas tutaj siedzisz?

- Nie. Wcześniej próbowałam spać w krzakach za budynkiem. – to jest właśnie moja rozbrajająca szczerość

- W krzakach?!?

- Tak. Jestem zwyczajnie zmęczona. Nie śpię normalnie już chyba drugą noc. – tłumaczę – Jeśli pozwolisz, to jeszcze sobie tutaj troszkę posiedzę, bo krzaki są bardzo kłujące.

Nawet nie wiem kiedy tak jakoś przeszliśmy na "ty".

- Drugą noc?!? - on jest głuchy, czy co? - To musisz byćbardzo zmęczona.

- Tak. Jestem.

Trefne spostrzeżenie, Sherlocku.

- Jesli chcesz, to możesz spać dzisiaj u mnie. Ja właśnie skończyłem pracę i jadę do domu.

- Nie rozumiem.

Że jak?!

- No u mnie. – powtarza – Wyśpisz się spokojnie. Odświeżysz się. Nic się nie bój, - macha przecząco rękami – nic ci nie zrobię. 

Pewnie każdy morderca tak mówi przed atakiem. Ze zdziwienia zaniemówiłam.

- Zobacz, to jest mój dowód osobisty, tu paszport a tu prawo jazdy. Weź. – podaje mi dokumenty – Trzymaj. Oddasz mi jutro. 

Też mi coś! Jak mnie zabije, to sam sobie weźmie.

- Jeśli chcesz, to spytaj pracowników tego baru. Oni mnie znają i potwierdzą, że jestem w porządku.

- Ja naprawdę dziękuję ale...

- Jutro przed 13.00 cię tu przywiozę, bo i tak muszę przyjechać do pracy. – przerywa – Nic ci się nie stanie.

Nic ci się nie stanie... Czy to nie było jedno z ulubionych zdań Teda Bundy’go?

- Ja naprawdę...

- Wyśpisz się, - przekonuje – umyjesz się u mnie w łazience. 

Mmmm... Normalna łazienka... 

- Mieszkam dwadzieścia minut stąd. To co? Jedziesz ze mną?

On chyba oszalał! Mam jechać w nocy z obcym człowiekiem?!? 

A co do tej pory robiłaś łapiąc stopa, również w nocy, przypominam...?

Ale tak niewiadomo gdzie?!

A co to za różnica? Jak ma zabić, to zabije byle gdzie. Choćbyś znała to miejsce.

- Może chodźmy do restauracji. Przedstawię cię moim współpracownikom. W ten sposób inni będą wiedzieli, że pojechałaś ze mną. – próbuje mnie przekonać widząc najwyraźniej moje wahanie

Wstaję żeby mu grzecznie odmówić i czuję jak nogi uginają się pode mną, tracę równowagę i gdyby mnie nie przytrzymał, upadłabym.

- No dobra. – mówię – Pojadę, jeśli to dla ciebie nie jest problem...

- Niee... Żaden problem. Chodź! Samochód mam zaparkowany z tyłu, za stacją.

- Ale odwieziesz mnie jutro przed 13.00 w to samo miejsce? – upewniam się

- Tak, tak. Przecież i tak muszę jechać jutro do pracy. Mam na imię Iyke, a ty?

- Marta. – podanie ręki – Miło mi.

Idziemy razem za stację i Iyke otwiera furtkę za którą stoją nieliczne o tej porze samochody. Potem otwiera następną, prowadzącą na drogę ale nie na autostradę, tylko na zwyczajną, jednopasmową drogę, (nie przedzieloną nawet białym pasem). Wsiadamy do auta i wyjeżdżamy przez tę bramę, którą po wyjeździe Iyke oczywiście zamyka. Myślałam, że za chwilę będzie jakiś zjazd na autostradę z którego skorzystamy ale tak się nie dzieje. Jedziemy cały czas tą coraz węższą, prawie już polną drogą. Z prawej strony jest ciemny las a z lewej jakieś pola, łąki i czasem drzewa. Zero oświetlenia. Ani jednej lampy. Ciemno jak w dupie u murzyna, który zresztą siedzi obok mnie, na miejscu kierowcy. Właśnie. Zapomniałam wspomnieć, że Iyke jest ciemnoskóry. Ciemno, to mało powiedziane. On jest po prostu czarny.

Jedziemy więc dalej. Jedziemy i jedziemy a ja z każdą minutą niepokoję się coraz bardziej.

Ty głupia kretynko! Jechać z obcym facetem w ciemną noc jakimiś podejrzanymi ścieżkami!

Nic nie widzę. Nie widzę gdzie jedziemy. Nie widzę którędy przejeżdżamy (nici więc z zapamiętywania drogi w razie czego) i jego też nie widzę, bo wtapia się w tło!

Iyke, (o ile naprawdę tak się nazywa, dokumenty mogły być przecież sfałszowane) zdaje się być bardzo poważny. Nie odzywa się ani słowem. Pewnie planuje morderstwo. Kto wie? Być może nie będę jego pierwszą ofiarą... Zapewne emigrował ze swojego kraju, bo tam już od dawna poszukuje go policja i teraz znów zabija dziewczyny we Włoszech.

Dobra... Spokojnie... Nie przesadzaj!

Powoli otwieram zamek Igorowi i wsuwam do niego rękę szukając mojego gazu obezwładniającego.

Być może nie jest seryjnym mordercą... Tak, na pewno nie jest. Przecież nie pracowałby sobie ot tak, na autogrillu. Prawda...?

Jasne. Być może. Być może będziesz jego pierwszą ofiarą. I dobrze ci tak! Należy ci się! Za twoją głupotę. Jak można być tak naiwnie głupim?! Już mi się nie chce spać.

Ciągle jedziemy tajemniczą ścieżką. Otwieram jak najciszej potrafię zakrętkę od gazu i ściskam mocno w dłoni. W razie czego, jeden ruch i już po nim. Pewnie też i po mnie, bo jedziemy razem na tym samym wózku, więc sama siebie też przy okazji obezwładnię. Czuję jak poci mi się ręka.

Tak sobie myślę, że gdyby mnie zgwałcił i zabił, to jego czyn byłby usprawiedliwiony przez moją głupotę. Już widzę, jak za mniej więcej dwa dni we włoskiej telewizji, we wszystkich wiadomościach pokazują moje zakrwawione, poharatane i rozkraczone ciało, leżące w lesie z przyczepioną karteczką z napisem; „UMARŁA Z GŁUPOTY” . Widzę relacje reporterów, dziennikarzy, którzy mówią; „Prawdopodobnie była to Polka, choć nie jest to jeszcze pewne, gdyż jedyne co przy niej znaleziono, to plecak w kształcie czarnej owcy i fałszywe dokumenty mężczyzny o imieniu Iyke” i ludzie przed telewizorami, którzy komentują; „Szkoda dziewczyny ale należało się jej za głupotę” i widzę ludzi, którzy czytając poranną gazetę śmieją się do rozpuku. Głupota – tak powinno brzmieć moje drugie imie.

Wiem, że lepiej nie drażnić przyszłego mordercy ale jednak zbieram się na odwagę;

- Uhm... – chrząkam cicho – Gdzie jedziemy, jeśli mogę spytać?

Iyke powoli odrwraca głowę w moją stronę. Zadziwiająco powoli, jak na kierowcę. Białka jego oczu są przerażające w porównaniu z resztą ciała, którego nie widać. Powoli odsłania swoje białe zęby w czymś, co chyba ma przypominać uśmiech.

- Boisz się...? - pyta

Aaa!!! Jasne, że się boję! Ty byś się nie bał na moim miejscu?!?

- Nie, oczywiście, że nie. – odpowiadam zdławionym głosem – Zastanawia mnie tylko gdzie jedziemy, bo miało być jakieś dwadzieścia minut a jedziemy już chyba z czterdzieści.

- Zaraz dojedziemy na miejsce. - mówi spokojnie

Ciekawe co miał na myśli? Miejsce zbrodni?

- Już niedługo. - dodaje tajemniczo

Specjalnie to robi! Chce żebym pokazała, że się boję! Takich zboczeńców strach na pewno podnieca!

Przejeżdżamy przez most a za nim, w oddali widzę światła miasta. Cywilizacja! Może naprawdę jedziemy do jego mieszkania?

Tak jakby u siebie w mieszkaniu nie mógł popełnić zbrodni. Właśnie u siebie najlepiej. Wie, gdzie co leży i czym może sobie pomóc... Zamorduje mnie na przykład w wannie i schowa w tapczanie. Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej, czyż nie?

W końcu wjeżdżamy do miasta.

- Tutaj mieszkam. - odzywa się Iyke

W świetlew ulicznych lamp wygląda całkiem normalnie. Rzekłabym nawet, miło.

Kluczymy po ulicach; prawo, lewo, lewo, prawo, prosto... Aż wreszcie zatrzymujemy się przy jednym z budynków. Nie zbyt wysoki, lecz w miarę nowy apartamentowiec. Mój kierowca otwiera bramę wjazdową i wjeżdża ze mną na najniższy poziom, tam gdzie są garaże. Oczywiście nieoświetlone. Lecz Iyke nie potrzebuje światła. Zna tutaj wszystko na pamięć. Zastanawiam się czy ktoś by mnie tu usłyszał, gdybym krzyczała...

Po zamknięciu samochodu w garażu, Iyke prowadzi mnie do małych drzwi ukrytych we wnęce, popycha mnie lekko do przodu i oboje wchodzimy do malutkiej windy a potem do jego mieszkania.

Przez wąski korytarz prowadzi mnie w prawo,  do jakiegoś pokoju. Podłoga w całym mieszkaniu wyłożona jest kafelkami. Pokój do którego mnie przyprowadził jest dość przestronny. Na przeciw drzwi znajduje się okno a obok niego stoi szafka z telewizorem. Na przeciw telewizora jest ogromne, chyba na sześć osób łóżko, na którym leży pod kołdrą jakaś istota, (zdaje się, że jeszcze żywa).

Iyke podchodzi do łóżka i kopie tę istotę mówiąc;

- Wynocha! Idź do siebie!

Spod kołdry wychyla się czarna, zaspana, męska a raczej chlopięca twarz.

- Czeegooo..? - mówi twarz

- Idź do siebie! Ble, ble, ble...! - dalej z włoskiego przemienia się w jakiś dziwny, nieznany mi język

- Ble, ble, ble, bleee... – odpowiada twarz, poczym zwleka się z łóżka razem z kołdrą i człapiąc wychodzi z pokoju

- To mój młodszy brat. – tłumaczy Iyke lekceważąco machając na niego ręką

- Aha. – odpowiadam – Całkiem miły.

- Czuj się jak u siebie w domu. Możesz spać na tym łóżku. Jeśli chcesz, puszczę ci film na dobranoc. Mam „American Pie”, może być?

- Tak, tak, może być. Zresztą, jestem tak zmęczona, że chyba zaraz usnę.

- Więc proszę, kładź się. - wskazuje na łóżko

Korzystam z zaproszenia i w całym ubraniu kładę się na krawędzi łóżka. Iyke w tym czasie puszcza film. Na szczęście jest w oryginalnej wersji językowej. Nie znoszę włoskiego dubbingu. Szczerze powiedziawszy, w ogóle nie znoszę dubbingu.

Ojej... Jakie to łóżko jest wygodne, miękkie... Czuję jakby mnie opływało... Nic nie kłuje, nie wieje, jest tak dobrze... Oglądam film ale widzę go już za mgłą, powieki same mi opadają. Nagle czuję głaskanie po głowie i policzku i słyszę szept Iyke;

- Bella, bella... – i cholera głaszcze dalej!

W takich sytuacjach najlepiej udawać, że się twardo śpi, (przypomina mi się sytuacja z Niemcem w tirze). Udaję więc, że śpię. Odwracam się plecami do Iyke i mruczę coś pod nosem jakby mi się coś śniło. Słyszę i czuję jak Iyke oddala się na drugi koniec łoża. Nie muszę długo udawać snu. Mimo, że przyrzekam sobie, iż nie zasnę dopóki nie usłyszę jego chrapania, szybko wpadam w ramiona Morfeusza.

Budzi mnie przedpołudniowe słońce. Iyke śpi jeszcze rozwalony na drugim końcu łóżka. Powoli wstaję i żeby go nie obudzić na palcach idę do drzwi.

- Pierwsze drzwi po prawej stronie. - mruczy przez sen gospodarz domu

- Co?

- Łazienka.

- Aha. Dziękuję.

Korzystam z toalety, myję zęby, biorę prysznic i od razu czuję się dużo lepiej. Za dnia wszystko wydaje się łatwiejsze, ładniejsze i bezpieczniejsze. W ogóle jest bardziej optymistycznie...

Wracam z powrotem do pokoju. Iyke też już nie śpi. Siedzi na łóżku i kremuje sobie ręce oglądając „American Pie”.

- Wczoraj szybko zasnęłaś. – mówi – Nie zdążyłaś obejrzeć.

- Wiem, przepraszam. Byłam bardzo zmęczona,ale nie martw się. Już to kiedyś oglądałam.

Jest godz. 11.40

- Chcesz trochę kremu? – pyta – To jest do rąk. – pokazuje mi przy tym ręce

- Chętnie. Dziękuję. Zawsze mam bardzo suche ręce, aż nieprzyjemnie podać komuś dłoń.

Iyke podaje mi krem ze słowami;

- Proszę. W takim razie weź go sobie. 

- Nie, nie trzeba. Tylko posmaruję dłonie.

- Mam tu drugi, widzisz? A tobie się przyda. Weź...

- No to w takim razie bardzo ci dziękuję.

- Nie ma za co. – macha lekceważąco – Trzeba sobie pomagać, nie? Za jakieś trzydzieści minut pojedziemy na stację, ok?

- Jasne. - uff... czyli jednak pamięta, żeby mnie odwieźć

- A narazie pooglądaj sobie jeszcze film.

- Dobrze. Dziękuję.

I tak nie ma co robić...

A 30 min. później...

- Gotowa? - pyta gospodarz zapinając zegarek na nadgarstku

- Jasne. Już jedziemy?

- No, zbieramy się. - wyłącza telewizor

A 15 min. później...

- Wyspałaś się? – pyta – Odpoczęłaś choć trochę? – i odpala silnik swego auta

- Ojj taak... Bardzo, bardzo ci dziękuję. Tego mi było trzeba...

A 40min. później...

- Muszę iść do pracy. – oznajmia Iyke parkując samochód na autogrillowym parkingu (tym samym, z którego wczoraj wyjeżdżaliśmy)

W dzień ta sama droga wydaje się zupełnie normalna. Wręcz przyjazna. Zero tajemniczości, strachu, zero tragizmu. Powiedziałabym, że to bardzo ładna okolica.

- Ja wchodzę do pracy tylnym wejściem. – tłumaczy Iyke – Ty będziesz musiała wejść normalnie, od frontu.

- W porządku.

- Zaraz będziesz miała autobus, prawda?

- Tak. Chciałam ci za wszystko podziękować.

- Daj spokój. - znów ten lekceważący gest

- Naprawdę byłam już wykończona i myślałam, że nie dam rady ale ty mi pomogłeś mimo, że mnie nie znałeś. Dziękuję.

- Nie ma za co. Może ja kiedyś też będę potrzebował ciepłego łóżka i trochę spokoju. Na przykład w Polsce. Może się kiedyś jeszcze zobaczymy w przyszłości.

- Być może. Nigdy nie wiadomo. 

- Powodzenia. - mówi ściskając moją dłoń - Używaj kremu. - dodaje z uśmiechem

Żegnamy się i każdy idzie w swoją stronę.

Jest godź. 13.15

Za jakieś czterdzieści minut powinien przyjechać Ciacho. Korzystam jeszcze ze śmierdzących, autogrillowych toalet, poczym siadam na schodkach przed frontowym wejściem, (tych samych na których wczoraj zaczepił mnie Iyke) i wypatruję autokaru.

Kto by pomyślał, że istnieją jeszcze tacy ludzie jak Iyke. A ja podejrzewałam go o jakieś mordercze instynkty. Pominę już to głaskanie w nocy, bo nie zupełnie wiem o co mu chodziło a w końcu nic się przecież nie stało...

Tak łatwo można się pomylić oceniając kogoś zbyt pochopnie... O mnie przecież też wyrobiono sobie zdanie. Ludzie, zdaje się uważają mnie za słodką, głupią trzpiotkę, której życie sypie róże pod stopy. A dlaczego? Dlatego, że mam dopiero 20 lat, co więc mogłam przejść w tak krótkim życiu? Dlatego, że nie wyglądam źle, to znaczy nie mam podkrążonych oczu, starej, poszarzałej i pomarszczonej cery czy żółtych, zepsutych zębów, (to się ludziom kojarzy z ciężkim przejściami), sznyt na skórze czy blizn po igłach na rękach. W dodatku często się śmieję, czasem zachowuję się jak zakochany podlotek. A przecież to o niczym nie świadczy. Nigdy nie wiesz co dany człowiek musi przeżywać w swoich czterech ścianach.

Ale czy kogoś to interesuje? Nie, raczej nie. Czy mam się więc z tego powodu pochlastać lub zamartwiać godzinami, chodzić ze spuszczoną głową mimo, że nic nie uczyniłam? Płakać i wyrywać sobie włosy z głowy? Nie sądzę. Nauczyłam się, że z uśmiechem łatwiej jest przejść przez życie, choć niewątpliwie jest to często bardzo trudne.

Cdn...