ROZDZIAŁ XVI

 Bezpieczeństwo

"Pieniądze szczęścia nie dają,

dopiero zakupy."

Marylin Monroe

               Ja w tym czasie stałam na autostradzie z wyciągniętym kciukiem i czekałam aż ktoś mnie podwiezie chociaż kawałek w kierunku Polski. Maurizio upierał się, że kupi mi bilet lotniczy, ale nie chciałam się zgodzić. Nie mogłam.

Jak to jednak u mnie często bywa, po drodze wpadam na kolejny genialny pomysł - skoro jestem we Włoszech, to odwiedzę moją kuzynkę z Viareggio. Po krótkim telefonie do niej i jej zapewnieniach, że jestem mile widziana, bez większych przeszkód dostaję się autostopem z Rzymu do Viareggio.

Na miejscu jestem mniej więcej o dziesiątej wieczorem. Odnajduję podany mi adres i czekam pod bramą aż kuzynka wróci z pracy. Mówiła, że będzie około pierwszej w nocy. Jakiś starszy pan obserwuje mnie z balkonu na pierwszym piętrze.

- Czy pani na kogoś czeka? – decyduje się w końcu zagadać

- Tak. Na moją kuzynkę. Powinna niedługo wrócić z pracy.

- Czy to ta dziewczyna, która mieszka na parterze?

- Zdaje się, że tak. – zadzieram głowę do góry

- To może poczekaj chociaż na klatce. Otworzę ci. Czekaj chwilę. – i znika

Po chwili słychać brzęczenie otwieranych drzwi przez domofon. Otwieram i siadam na schodach w korytarzu. Chwilę później ten sam straszy pan ostrożnie wychylając głowę zza poręczy schodów pyta czy nie jestem głodna i wyciąga do mnie rękę z pięknym zielonym jabłkiem i soczystą gruszką.

- Dziękuję, nie trzeba. – mówię z pokojowym uśmiechem

- Zjedz, dziecko, zjedz. Na pewno podróż cię wykończyła. – wskazuje głową na mój plecak

- Dziękuję bardzo. – biorę owoce – I dziękuję za otwarcie bramy.

- Nie ma za co. Co masz czekać na zewnątrz i siedzieć na chodniku. One zaraz powinny być. Zawsze mniej więcej o tej porze wracają. – oświadcza i chowa się do swojej norki

- Jeszcze raz dziękuję! – wołam za nim

Wkrótce też okazuje się, co staruszek miał na myśli mówiąc ONE.

Jakieś pół godziny później słyszę klucz w zamku bramy i rozmowę dwóch kobiecych głosów;

- Gdzie ona jest? Nie dojechała?

- Nie wiem. Powinna już być. – odzywa się ten znajomy, mojej kuzynki

- Może jej się coś stało?

- Nawet mi nie mów. Z jej zwariowanymi pomysłami to wszystko możliwe.

Głosy są coraz głośniejsze. Zbliżają się korytarzem w kierunku schodów ćwierkając jedno przez drugie żeby w końcu krzyknąć;

- Aaa!!!

- Spokojnie, to tylko ja. – podnoszę się i unoszę ręce w geście poddania

- Ty wariatko! – krzyczy Magda

- Też się stęskniłam.

Padamy sobie w ramiona i tkwimy tak chyba dobre pół minuty. W międzyczasie wyciągam rękę do drugiej dziewczyny, która stoi nieśmiało z boku.

- Marta jestem.

- Gośka. – silny uścisk dłoni

- Miło mi.

- Chodź, zjesz coś. – mówi radośnie Magda – Siedząc w tych ciemnościach pewnie zgłodniałaś.

- Dziękuję, nie jestem głodna. Taki jeden pan zniósł mi jabłko i gruszkę.

Gośka z Magdą patrzą po sobie pytająco.

- Jaki pan?

- Ten sam co otworzył mi bramę. Mieszka zdaje się, piętro wyżej.

Obie wybuchają śmiechem.

- A skąd wiesz, czy nie były zatrute?

- Wiesz co, ta twoja kuzynka to faktycznie wariatka. Najeść się jedną gruszeczką i jabłuszkiem.

- Opowiadaj. – Magda szarpie mnie za ramię gdy siedzimy już w kuchni

Obie patrzą na mnie z wyczekiwaniem.

- Nie wiem od czego zacząć.

- Od początku, kochana. Mamy dużo czasu. Do pracy idziemy dopiero na dziesiąta rano. – śmieje się Gośka – Masz tu i jedz.

- Spóźnił ci się pociąg?

- Nie, nie. Ja przyjechałam autostopem. – tłumaczę zagryzając bułkę

- CO?!!

- Ty sobie chyba żartujesz.

- Nie no, poważnie. W ogóle z Polski też przyjechałam stopem.

- Sama?!

- Aha.

- Ty się nie bałaś? – pyta Gośka z wybałuszonymi oczami

- Nie no, jasne że się bałam. Zaczęło się tak...

Opowiadam im całą moją dotychczasową włóczęgę. Komentowaniom i śmiechom nie było końca.

- Ja wiedziałam, że z ciebie wariatka, ale że aż tak? Ja bym się w życiu na coś takiego nie odważyła!

- Nie obraź się, ale nie znam drugiej tak popieprzonej osoby jak ty.

- Wariatka! – kwitują obie

Nie spodziewałam się, że moje przygody wzbudzą aż takie zainteresowanie. Czuję się cudownie. Mam słuchaczy i mogę mówić w języku polskim. Wspaniałe uczucie. Nie wyobrażam sobie co czują emigranci po dwudziestu latach braku kontaktu z własnym krajem i rodakami. Poza tym po raz pierwszy od długiego czasu, czuję się naprawdę bezpiecznie.

                                          Ja i Magda w szale radości ze spotkania. No dobra...

                                          Nie miałyśmy rewolwerów i nie strzelałyśmy w sufit,

                                          ale i tak było wesoło.

Kładziemy się spać dopiero nad ranem. Podłączam jeszcze tylko komórkę do podładowania i... I dostałam sms! Od Maurizia;

„Mam nadzieję, że u ciebie wszystko dobrze i że nie zgubiłaś woreczka

z pieniędzmi. Przelicz czy na pewno wszystko jest. Będę za tobą tęsknił.”

Zaglądam do mnisiego woreczka schowanego głęboko między ciuchami. Nie muszę nawet przeliczać pieniędzy żeby zauważyć, że jest 300 euro więcej. Przeliczam. 300 euro więcej jak w mordę strzelił.

Po raz pierwszy w życiu nie tylko nie wiem co powiedzieć, czy co zrobić, ja nawet nie wiem co myśleć.

Kładę się do łóżka, które wcześniej w kuchni przygotowała mi Magda i zasypiam z rogalem na ustach.

Magdzie i jej współlokatorce zawracam głowę przez tydzień. Zdecydowanie był to najmilszy tydzień podczas tych wakacji. Przyrzekam, że nigdy, ale to nigdy nie spotkałam się z aż taką gościnnością. Poczucie swobody i wolność a zarazem opieka nade mną sprawiły, że ciężko będzie mi się jej odwdzięczyć.

Dziewczyny chodziły do pracy na dziesiąta rano. Wracały około trzeciej po południu, by wrócić tam ponownie na osiemnastą i zostać już do północy. Obie pracowały w tej samej restauracji. Tylko w środy łaskawie nie musiały pracować rano. Szły od razu na osiemnastą. I tak cały tydzień.

Pierwszego dnia zrobiłam im obiad żeby po powrocie głodne i zmęczone coś zjadły. Najpierw nakrzyczały na mnie, że po pierwsze jedzą w pracy więc nie są głodne, a po drugie ja mam tu odpoczywać a nie pracować, następnie mnie wyśmiały. Kochane dziewczyny.

Magda traktowała mnie jakbym była co najmniej jej siostrą a nawet i córką. Zaopatrywała nie tylko lodówkę w moje ulubione przysmaki, ale i szafkę ze słodyczami więc nieźle przybrałam u nich na wadzę. Mimo pracy i zmęczenia potrafiła poświęcić mi czas i w swoim wolnym pół dniu pójść ze mną na plażę czy „il mercato”. Jakby tego było mało, na straganach kupiła mi parę ciuchów i dołożyła jeszcze swoje, których już podobno nie używa. Myślisz, że to wszystko? Nie, nie... Gdy odjeżdżałam, na dokładkę wcisnęła mi 50 euro. Miała wyrzuty sumienia, że będę wracać stopem do Polski i kazała dać znać natychmiast po dotarciu do kraju.

To był niesamowity gest. Nie jest łatwo tak po prostu wyciągnąć z portfela 50 euro (niech to będzie nawet inna kwota, mniejsza) i dać komuś jak gdyby nigdy nic.

Tydzień spędzony u Magdy zregenerował mi siły i napełnił ducha optymizmem. Codzienne kąpiele w wannie, leniuchowanie i rozmowy do późna zostaną mi na długo w pamięci. Nie oczekiwano ode mnie absolutnie niczego. Nie musiałam robić absolutnie nic. I to było piękne.

Zawsze pamiętam o złych rzeczach, które przytrafiły mi się w życiu, żeby uzmysłowić sobie, że teraz jest lepiej. Nie wolno jednak zapominać o tych dobrych, żeby wiedzieć, że życie niekoniecznie musi przypominać papier toaletowy. Nie zawsze jest szare i do dupy.

Jedno z tych dobrych wydarzeń w moim życiu, o których na pewno nie zapomnę, to wizyta u mojej kuzynki, Magdy.

Cdn...

PS. Jak pisałam w poprzedniej części zgłosiłam bloga do konkursu "Blog Roku 2013". Każdy, kto chciałby mi pomóc dostać się do następnego etapu może wysłać sms o treści J00010 na numer 7122 Koszt smsa to 1,20zł i za każdy głos jestem niezmiernie wdzięczna. 
Kochani! Dochód z sms-ów zostanie w całości przekazany łódzkiej fundacji GAJUSZ, która prowadzi hospicjum dla dzieci osieroconych.